Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 października 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSO Anna Łaszczych

Sędziowie SO Wiesław Oryl

SO Magdalena Dąbrowska (spr)

Protokolant Ewa Chrzczonowska

przy udziale oskarżyciela prywatnego I. B. (1)

po rozpoznaniu w dniu 09 października 2014 r.

sprawy przeciwko M. L.

oskarżonemu z art. 157 § 2 k.k.

z powodu apelacji obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 22 maja 2014 roku. w sprawie II K 690/13

orzeka:

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego M. L. na rzecz oskarżyciela prywatnego I. B. (1)kwotę 420 złotych tytułem poniesionych przez nią wydatków w związku z ustanowieniem pełnomocnika

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 100 (sto) złotych w tym 80 (osiemdziesiąt ) złotych tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt II Ka 295/14

UZASADNIENIE

M. L. został oskarżony o to że :

w dniu 6 marca 2013 roku w miejscowości O., gmina C., uderzył I. B. (1) pięścią od tyłu w bark, a następnie złapał za rękę wykręcając ją od tyłu, powodując bolesność i ograniczenie ruchomości stawu barkowego prawego oraz zasinienie i podbiegnięcie krwawe ramienia lewego,

to jest o czyn z art. 157 § 2 k.k

Sąd Rejonowy w Przasnyszu wyrokiem z dnia 22 maja 2014 roku w sprawie II K 690/13:

1)  w ramach zarzucanego czynu ustalił, że oskarżony M. L. w dniu 6 marca 2013 roku w miejscowości O., powiat (...), woj. (...) spowodował naruszenie czynności narządu ciała pokrzywdzonej I. B. (1) na okres nie dłuższy niż siedem dni, w ten sposób, że podczas szarpaniny w czasie awantury rodzinnej uderzył ją ręką od tyłu w bark oraz wykręcił jej lewą kończynę górną, w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia barku prawego, bolesności i ograniczenia ruchomości prawego stawu barkowego oraz podbiegnięć krwawych ramienia lewego, przyjął, że powyższe działanie wyczerpało znamiona występku z art. 157 § 2 k.k. i na podstawie art. 66 § 1 k.k., art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko oskarżonemu M. L. warunkowo umorzył na okres próby 1 ( jednego) roku

2)  na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł od oskarżonego M. L. na rzecz pokrzywdzonej I. B. (1) nawiązkę w wysokości 500 ( pięćset) złotych

3)  zasądził od oskarżonego M. L. na rzecz oskarżyciela prywatnego I. B. (1) kwotę 300 (trzysta złotych) tytułem poniesionych przez nią kosztów sądowych oraz kwotę 619, 92 ( sześćset dziewiętnaście 91/100) złotych tytułem wydatków poniesionych na ustanowienia w sprawie pełnomocnik,

4)  zasadził od oskarżonego M. L. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 80 ( osiemdziesiąt) złotych

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego. Na podstawie art. 444 k.p.k. i art. 425 § 1 k.p.k. obrońca zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego M. L..

Na mocy art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania karnego - w szczególności art. 5 § 2 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 3 i 5, art. 410 i art. 424 § 1 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, a wynika z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego jedynie na dowodach obciążających i błędnej oceny zeznań przesłuchanych świadków i wyjaśnień oskarżonego.

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu wbrew dowodom, których prawidłowa ocena powinna prowadzić do jego uniewinnienia

3.  niezasadne zasądzenie na rzecz oskarżycielki prywatnej nawiązki w kwocie 500 złotych, z pominięciem jej „aktywnego” udziału w zdarzeniu z dnia 6 marca 2013 roku

Z uwagi na powyższy zarzut, na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia oraz uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

Obrońca wniósł o zasądzenie od oskarżycielki prywatnej na rzecz oskarżonego kosztów procesu wg norm prawem przypisanych z uwzględnieniem kosztów obrony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i nie została przez Sąd Okręgowy uwzględniona, zaś podniesione w niej zarzuty i sformułowane wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna nie wykazała, aby Sąd I instancji wyrokując w przedmiotowej sprawie dopuścił się zarzucanych mu wyżej uchybień w szczególności naruszenia zasady obiektywizmu, zasady in dubio pro reo, zasady swobodnej oceny dowodów.

Ustosunkowując się już szczegółowo do zarzutów obrony, które zarzucono w apelacji za chybione uznać należy zarzuty dotyczące obrazy art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., i 4 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k.

Zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem, przekonanie Sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. wtedy, gdy spełnione są następujące warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 k.p.k.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uzasadnienia przekonania sądu, zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. ( por. m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2003 r., sygn. V KK 375/02, LEX nr 80278; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r. WK 26/03, sygn. OSNwSK 2004/1/53; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 r., sygn. V KK 60/03, LEX nr 104378; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2001 r., sygn. II AKa 255/00, Prok.i Pr. 2002/10/22).

Podnieść należy, że Sąd Rejonowy dokładnie przeprowadził postępowanie dowodowe, wszystkie dowody poddał wnikliwej analizie i ocenie zgodnej z wymogami art. 7 k.p.k.

Wbrew zarzutom obrońcy oskarżonego M. L. w ocenie Sądu Okręgowego brak jest jakichkolwiek podstaw pozwalających uznać, iż Sąd Rejonowy uchybił któremukolwiek z obowiązków związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Stwierdzić bowiem należy, iż sąd orzekający po prawidłowym przeprowadzeniu przewodu sądowego, poddał zgromadzony materiał dowodowy wnikliwej analizie, a tok rozumowania związany z jego oceną zaprezentował w klarownym, wyczerpującym i przekonywującym uzasadnieniu.

Zauważyć należy, że zarzuty obrazy prawa procesowego, w szczególności obrazy art. 7 k.p.k. sprowadzają się do kwestionowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji, a w szczególności oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonej I. B. (1) oraz świadków potwierdzających całe zajście.

Poza wszelkim sporem jest fakt, że pomiędzy członkami rodziny od dawna istnieje konflikt o nieruchomość rolną. Konflikt rozpoczął się po śmierci S. B. (syna pokrzywdzonej). Istotą konfliktu jest nabycie przez córki S. B. – M. G., A. L. i S. B. (1) spadku po ojcu. I. B. (1) w 1995 roku przekazała swojemu synowi S. B.gospodarstwo rolne w zamian za ustanowione na rzecz jej i jej męża E. prawa dożywocia. Po śmierci S. B., jego trzy córki nabyły prawa do spadku, z czym nie zgadza się I. B. (1). Sprawa rodziny B. aktualnie toczy się przed Sądem Okręgowym w Ostrołęce w Wydziale Cywilnym.

W dniu 6 marca 2013 roku do miejscowości O. (gdzie zamieszkuje oskarżycielka prywatna) udali się oskarżony M. L. wraz z G. G. (2) (mężowie córek S. B., a wnuczek pokrzywdzonej) w celu zabrania z pola bel z sianokiszonką. Pokrzywdzona zauważyła, że zabierane są bele z sianokiszonką i udała się do M. L. i G. G. (2) wraz ze swoim synem J. B. twierdząc, że w/w bele należą do J. B.. Między w/w osobami wywiązała się kłótnia, wskutek czego wezwano na miejsce funkcjonariuszy policji. Pokrzywdzona i jej syn czynnie uniemożliwiali wywóz sianokiszonki w wyniku czego doszło do szarpaniny pomiędzy skonfliktowanymi stronami. W wyniku tego pokrzywdzonaI. B. (1) doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia barku prawego, bolesności i ograniczenia ruchomości prawego stawu barkowego, oraz podbiegnięć krwawych ramienia lewego, obrażenia zostały potwierdzone przez biegłego w opinii sądowo – lekarskiej. Obrażenia te skutkowały naruszeniem prawidłowej czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres nie przekraczający 7 dni.

Oskarżony M. L. przez cały tok postępowania konsekwentnie zaprzeczał, aby uderzył I. B. (1) oraz aby łapał ją za rękę i wykręcał do tyłu. Z zeznań świadka B. B. (2) wynika, że widział, jak oskarżony chwycił matkę za bark i gwałtowanie wykręcił jej rękę do tyłu i usłyszał krzyk matki. Krzyk pokrzywdzonej usłyszał również funkcjonariusz, który podszedł do pokrzywdzonej i zapytał się czy nic jej się nie stało. Zeznania pokrzywdzonej zostały potwierdzone przez J. B., A. B. i M. M.. Z zeznań tych świadków bezsprzecznie wynika, że doszło do zdarzenia, którego skutkiem było naruszenie czynności narządu ciała pokrzywdzonej I. B. (1) na okres nie dłuższy niż 7 dni.

Należy zauważyć, że pokrzywdzona i świadek B. B. (2) nie negowali faktu, że swoim zachowaniem chcieli uniemożliwić oskarżonemu i jego towarzyszom wywóz sianokiszonki. Oskarżycielka prywatna sama przyznała, że siadała na zaczep przyczepy, aby uniemożliwić podczepienie przyczepy. Fakt ten potwierdził również świadek J. B.. W pewnym momencie oskarżony chwycił pokrzywdzoną za rękę i wykręcił ją do tyłu. Zostało to potwierdzone przez świadków J. B. i B. B. (2).

Nie zasadne są twierdzenia zawarte w apelacji odnośnie nie powołania przez oskarżycielkę prywatną A. B. i M. M. na świadków zdarzenia w postępowaniu przygotowawczym 1 Ds. 294/13. W prywatnym akcie oskarżenia skierowanym do Sądu pokrzywdzona wskazała jako świadków w/w świadków. Jak sam obrońca w apelacji wskazuje decyzja w sprawie umorzenia postępowania o sygn. 1 Ds. 294/13 nie wiąże Sądu. Niezrozumiałym jest więc dla Sądu Odwoławczego przytaczanie tegoż argumentu w apelacji.

Wskazywane w apelacji obrońcy rzekome wątpliwości (obraza art. 5 § 2 k.p.k.), które należałoby tłumaczyć na korzyść oskarżonego w istocie w sprawie nie występują. Sąd Rejonowy nie miał takich wątpliwości podobnie nie miał ich Sąd Odwoławczy rozpoznający sprawę po dokonaniu należytej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów przez Sąd Rejonowy.

Skarżący zarzucając naruszenie przepisów art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. oraz błąd w ustaleniach faktycznych nie wykazał, aby przekonanie sądu o niewinności oskarżonego oparte było na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, logiki czy doświadczenia życiowego. Podnoszone w apelacji zarzuty i ich uzasadnienie powinny wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu, a tego skarżący nie wykazał.

Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę badał i uwzględniał okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, co wynika z uzasadnienia orzeczenia. Podstawę wyroku wydanego przez Sąd w niniejszej sprawie stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Wyjaśnienia oskarżonego są jednym z dowodów, ale nie jednym przeprowadzonym w sprawie i tak jak każdy z pozostałych dowodów podlegają analizie i ocenie. Sąd Rejonowy dokonał analizy i oceny wyjaśnień oskarżonego M. L. i uzasadnił należycie, dlaczego wyjaśnienia te uznał za niewiarygodne. Jak była mowa wyżej to oskarżony M. L. i jego obrońca traktują wybiórczo materiał dowodowy w sprawie eksponując okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego.

Uzasadnienie wyroku w niniejszej sprawie w pełni odpowiada wymogom określonym w tym przepisie. Wynika jednoznacznie z uzasadnienia Sądu, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, a jakie za nie udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd bardzo szczegółowo uzasadnił stanowisko w tym zakresie. Obrońca w uzasadnieniu apelacji nie wskazuje dokładnie czego nie wskazał Sąd Rejonowy w swoim uzasadnieniu które w skuteczny sposób podważałyby stanowisko Sądu Rejonowego.

Odnośnie obrazy art. 170 §1 pkt 3 i 5 kpk oraz art. 193 kpk to obrońca nie wskazuje dokładnie na czym obraza ta miałaby polegać.

Odnośnie kwoty nawiązki to należy wspomnieć, że zgodnie z kodeksem karnym Sąd może zasądzić nawiązkę w wysokości do 100 000 zł. Sąd Rejonowy ustalił wysokość nawiązki na 500 złotych, która oscyluje w dolnej granicy (wprawdzie nie określonej kwotowo przez ustawodawcę) i uwzględnia cierpienie fizyczne pokrzywdzonej.

Reasumując. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji w kwestii sprawstwa oskarżonego i zasadności warunkowego umorzenia postępowania na okres 1 roku. Sąd Okręgowy nie znalazł również żadnych uchybień w procedowaniu Sądu Rejonowego skutkujących. Argumenty jakie obrońca podnosi w swoje apelacji są całkowicie chybione i nie mają potwierdzenia w zgromadzonych dowodach, już sama ilość bliżej niesprecyzowanych zarzutów świadczy o jakości apelacji i prawdziwości tez wysuwanych przez oskarżonego i jego obrońcę.

Z tych względów Sąd Okręgowy z mocy art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych z późniejszymi zmianami.

Ponieważ oskarżycielkę prywatną reprezentował pełnomocnik ustanowiony w sprawie, Sąd Odwoławczy na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził na od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej kwotę 420 zł.