Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

III U 559/11 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Ostrołęce z 2013-03-19

Sygn. akt III U 559/11

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2013r.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce Wydział III

w składzie:

Przewodnicząca: SSO Bożena Bielska

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Rogalska-Ciak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2013r. w O.

sprawy z odwołania R. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania R. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 20 maja 2011r. nr (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje R. N. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 marca 2011r. do 31 sierpnia 2013r.,

2.  w pozostałym zakresie odwołanie oddala,

3.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

R. N. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20.05.2012r. Nr (...), odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazała, że jest niezdolna do pracy a ZUS odmawiając jej prawa do renty nie uwzględnił stopnia naruszenia jej organizmu, jej dotychczasowej pracy, wieku i wykształcenia.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że R. N. w okresie od 1.09.2010r. do 28.02.2011r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy a w związku z upływem okresu, na który świadczenie było przyznane, złożyła wniosek o przedłużenie uprawnień do renty. W toku jego rozpoznawania zarówno lekarz orzecznik ZUS, jak i Komisja Lekarska ZUS ustalili, że R. N. nie jest niezdolna do pracy, dlatego zaskarżoną decyzją z dnia 20.05.2011r. odmówiono jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Z tych względów zdaniem ZUS zaskarżona decyzja jest prawidłowa.

Pełnomocnik odwołującej ostatecznie oświadczył, że domaga się przyznania R. N. prawa o renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od daty wstrzymania renty, tj. od 1.03.2011r. na okres 3 lat.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Z akt ZUS wynika, że decyzją z dnia 25.09.1996r. ZUS przyznał R. N. prawo do renty inwalidzkiej II grupy. Następnie w okresie od 01.10.1998r. do 31.08.2003r. odwołująca pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, od 01.09.2003r. do 31.08.2006r. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a od 1.09.2006r. do 31.08.2008r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W związku z upływem okresu, na który świadczenie było przyznane, R. N. złożyła wniosek o przedłużenie uprawnień do renty. Ponieważ zarówno lekarz orzecznik, jak i Komisja Lekarska ZUS uznały ją za zdolną do pracy, decyzją z dnia 19.11.2008r. organ rentowy wstrzymał dalszą wypłatę renty. Odwołanie R. N. od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 14.01.2010r.

Z akt ZUS wynika również, że w dniu 30.09.2010r. R. N. złożyła kolejny wniosek o przyznanie prawa do renty, a po jego rozpoznaniu ZUS decyzją z 29.11.2010r. przyznał jej prawo do renty na okres od 1.09.2010r. do 28.02.2011r.

W dniu 18.02.2011r. odwołująca zwróciła się do ZUS z wnioskiem o ustalenie dalszych uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. W związku z powyższym została skierowana na badanie lekarskie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 16.03.2011r. uznał, że R. N. nie jest niezdolna do pracy. Odwołująca wniosła od tego orzeczenia sprzeciw a po jego rozpoznaniu Komisja Lekarska ZUS II Oddział w W. w orzeczeniu z dnia 12.05.2011r. ustaliła, że R. N. nie jest niezdolna do pracy.

W konsekwencji ZUS zaskarżoną decyzją z dnia 20.05.2011r. odmówił R. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu odwołanie od decyzji ZUS z dnia 20.05.2012r. jest zasadne.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonej, która spełnia łącznie następujące przesłanki:

1.  jest niezdolna do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3 w/w ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik ZUS. Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu. Komisja lekarska rozpatrując sprzeciw lub zarzut wadliwości, dokonuje w formie orzeczenia oceny niezdolności do pracy i jej stopnia oraz trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy. Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust. l pkt 1 oraz art.14 ust. 2a, 2e, 2f i ust 3 cytowanej ustawy).

W świetle w/w przepisów skuteczność odwołania R. N. była uzależniona od ustalenia, czy jest ona niezdolna do pracy, a jeśli tak, to w jakim stopniu i jaki jest przewidywany okres trwania niezdolności.

Na okoliczność istnienia niezdolności do pracy odwołującej Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu ortopedii, neurologii, psychiatrii i pulmunologii.

Biegli G. K., W. T., A. K. i E. K. (1) w opinii z dnia 06.08.2011r., po przeprowadzeniu badania odwołującej oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dotyczącą stanu jej zdrowia, zdiagnozowali u niej: gruczolaka przysadki, zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo- krzyżowego w przebiegu dyskopatii L3-L4, L4-L5 i L5-S1, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego z dyskopatią C6-C7, niestabilność kręgosłupa szyjnego, chorobę zwyrodnieniową stawów obwodowych, fibromialgię, rozedmę płuc, stan po złamaniu kręgu th 11- Th 12, zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane oraz uzależnienie od leków uspakajających i przeciwbólowych. Biegli stwierdzili, że w/w schorzenia powodują u odwołującej częściową niezdolność do pracy na okres 2 lat od wstrzymania świadczenia do dnia możliwości uzyskania emerytury.

W uzasadnieniu biegli wskazali, że odwołująca jest z zawodu krawcową i przy wykonywaniu tego typu pracy musi przebywać w pozycji wymuszonej. Taka pozycja nie jest odpowiednia biorąc pod uwagę istniejące schorzenia kręgosłupa lędźwiowego i szyjnego. Biegli wskazali, że u odwołującej występują również dolegliwości i ograniczenia ruchowe związane z przebytym zabiegiem zespołu cieśni nadgarstka, a pracując przy maszynie powinno się mieć sprawne obie dłonie. Nadto w 2011r. odwołująca przebywała na leczeniu w Instytucie (...) w W., gdzie rozpoznano chorobę zwyrodnieniową stawów obwodowych (k. 15- 17 a.s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł organ rentowy, w piśmie z dnia 7.10.2011r. wskazując, że sam fakt stwierdzanych schorzeń nie stanowi o długotrwałej niezdolności do pracy, gdyż dopiero naruszenie sprawności organizmu spowodowane tymi schorzeniami daje podstawę do orzekania niezdolności do pracy. Zdaniem ZUS biegli w swojej opinii nie wykazali istotnego naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonej, która uzasadniałaby orzeczenie o dalszej częściowej niezdolności do pracy.

W konkluzji organ rentowy wniósł o powołanie innych biegłych (k. 31 a.s.).

Sąd uwzględnił powyższy wniosek i dopuścił dowód z opinii innych biegłych z zakresu ortopedii, neurologii, psychiatrii i pulmunologii, celem wskazania, czy odwołująca jest chociażby częściowo niezdolna do pracy.

Biegli: A. G., M. R., J. W. i A. D. (1) w opinii nadesłanej w dniu 1.03.2012r., stwierdzili, że odwołująca jest zdolna do pracy. Biegli rozpoznali u R. N. zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego z cechami dyskopatii C6/C7 i L5/S1, bez objawów korzeniowych rozciągowych i bez upośledzenia funkcji układu ruchu, stan po operacji cieśni nadgarstka lewego, nawracające zapalenia oskrzeli, uzależnienie od benzodwuazepin i zespół lękowo - subdepresyjny mieszany.

W uzasadnieniu biegli wskazali, że odwołująca z zawodu jest krawcową, do lutego 2011r. przebywała na rencie inwalidzkiej. Zdaniem biegłych zgłaszane dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego, Th i 1-s oraz kończyn mogą być objawem zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, z dyskopatią wielopoziomową, widocznych w badaniach radiologicznych, (...)kręgosłupa szyjnego i 1-s, nie znajdują jednak potwierdzenia w badaniu neurologicznym i ortopedycznym, gdzie stwierdza się dobrą ruchomość wszystkich odcinków kręgosłupa, ujemne objawy korzeniowe rozciągowe, nie ma zaników mięśniowych ani cech uszkodzenia w układzie nerwowym. Biegli wskazali, że również ze względu na układ oddychania nie ma przeciwwskazań do zarobkowania, gdyż odwołująca jest pod opieką pulmonologia, ostatnia hospitalizacja w Instytucie (...)nie potwierdziła rozpoznania astmy Poch, a odwołująca wymaga okresowo leków przeciwkaszlowych, przeciwzapalnych oraz gimnastyki oddechowej. Także zdaniem biegłego psychiatry nie ma podstaw do uznania inwalidztwa.

Do tej opinii zastrzeżenia w imieniu odwołującej, w piśmie z dnia 28.03.2012r., wniósł r.pr. G. D.. Ponieważ jednak do tego pisma nie załączył pełnomocnictwa a odwołująca przed Sądem udzieliła mu pełnomocnictwa dopiero w dniu 17.04.2012r., Sąd pominął w/w czynność r.pr. G. D. polegającą na wniesieniu pisma z dnia 28.03.2012r.

Na rozprawie w dniu 17.04.2012r. Sąd przesłuchał informacyjnie R. N.. Odwołująca podała, że ukończyła technikum odzieżowe i uzyskała zawód krawcowej. Z jej wyjaśnień wynika, iż pracowała jako krawcowa zarówno na podstawie umowy o pracę, jak i prowadząc działalność gospodarczą, a nadto na podstawie umowy o pracę jako siatkarz nawijała druciki do telewizorów.

Po rozprawie odwołująca złożyła dodatkową dokumentację medyczną, dotyczącą jej leczenia.

Po otrzymaniu powyższej dokumentacji Sąd dopuścił dowód z opinii innych biegłych z zakresu ortopedii, neurologii, psychiatrii, pulmunologii, urologii, endokrynologii i biegłego z zakresu medycyny pracy celem wskazania, czy odwołująca jest chociażby częściowo niezdolna do pracy.

Biegły z zakresu ortopedii, A. D. (2), w opinii z dnia 1.10.2012r. stwierdził, że z przyczyn ortopedycznych nie ma podstaw do uznania R. N. za niezdolną do pracy, bowiem przeprowadzone badanie przedmiotowe nie wykazało istotnego naruszenia funkcji i wydolności narządu ruchu wnioskodawczyni, a zmiany chorobowe w obrębie kręgosłupa i nadgarstków nie ograniczają możliwości wykonywania pracy zarobkowej.

Biegły z zakresu neurologii W. Z. w opinii z dnia 21.08.2012r. wskazał, że z przyczyn tylko neurologicznych R. N. nie spełnia kryterium przynajmniej częściowej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazał, że brak jest typowego klinicznie zespołu cieśni nadgarstka: zachowane są wszystkie ruchy, brak jest zaników mięśniowych i zmian troficznych oraz typowych dla neuralgii uciskowej objawów „ neurologicznych”, odwołująca ma zachowane funkcje chwytne dłoni, nie stwierdził też obiektywnego zespołu korzeniowego i dysfunkcji w zakresie tętnic kręgowych.

Biegły z zakresu pulmonologii R. C. w opinii z dnia 9.11.2012r. wskazał, że rozpoznał u R. N. przewlekłą obturacyjną chorobę płuc i przebytą odmę opłucnową lewostronną. Biegły wskazał, że w zakresie układu oddechowego z odchyleń od stanu prawidłowego stwierdził nad płucami obustronnie nadmiernie jawny odgłos opukowy, zaostrzony szmer pęcherzykowy z wydłużonym wydechem i pojedyncze furczenia. Biegły podniósł jednak, że dla sformułowania w pełni obiektywnie udokumentowanych wniosków końcowych, konieczne jest przedstawienie przez odwołującą aktualnego wyniku badania spirometrycznego z próbą rozkurczową (przed i po podaniu leku rozkurczającego oskrzela), wykonanego pod fachowym nadzorem.

Biegły z zakresu urologii, B. S., w opinii z dnia 25.06.2012r. rozpoznał u R. N. kamicę nerkową i wysiłkowe nietrzymanie moczu i wskazał, że z przyczyn wyłącznie urologicznych odwołująca nie jest niezdolna do pracy.

Biegła z zakresu endokrynologii, E. K. (2), w opinii z dnia 21.08.2012r. stwierdziła u odwołującej pooperacyjną niedoczynność tarczycy wyrównaną hormonalnie i stwierdziła, że choroba ta nie powoduje niezdolności do pracy.

Także biegły z zakresu medycyny pracy, S. N., w opinii z dnia 1.10.2012r. nie stwierdził u R. N. niezdolności do pracy. Biegły wskazał, że zapoznał się z opiniami sądowo-lekarskimi i zawartymi w nich orzeczeniami pozostałych biegłych lekarzy sądowych, którzy poza lekarzem psychiatrą orzekają o zdolności odwołującej do pracy. Wskazał również, że dokonane przez niego badanie przedmiotowe odwołującej przemawia za stwierdzeniem jej zdolności do pracy.

Biegły psychiatra S. K. (1) w opinii z dnia 23.07.2012r. stwierdził, że R. N. jest częściowo niezdolna do pracy od 1.09.2010r., rokowanie co do odzyskania całkowitej zdolności do pracy jest wątpliwe i proponuje ponowną ocenę stanu psychicznego odwołującej za 3 lata.

Biegły wskazał, że odwołująca uzależniła się od przyjmowanego od 15 lat C., a w obrazie psychopatologicznym dominują zaburzenia pamięci świeżej, trudności umiejscowienia zdarzeń w czasie, problemy z obsługą sprzętu elektronicznego w domu, nadto występują u niej przewlekłe zaburzenia lękowo-depresyjne, wtórne zaburzenia poznawcze oraz uzależnienie od leków przeciwbólowych. Zdaniem biegłego w/w schorzenia łącznie powodują niezdolność do wykonywania pracy krawcowej.

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł organ rentowy, w piśmie z dnia 15.02.2013r. wskazując, że sam fakt uzależnienia od C. i leków przeciwbólowych nie stanowi o niezdolności do pracy, mimo iż wymaga systematycznej terapii, ubezpieczona była wielokrotnie badana przez biegłych sądowych w tym psychiatrów, którzy nie stwierdzali niezdolności do pracy, brak jest też dokumentacji z leczenia ambulatoryjnego w PZP, świadczącej o nasileniu dolegliwości. W konkluzji ZUS wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

Sąd oddalił powyższy wniosek uznając, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób dostateczny wyjaśnia kwestie niezdolności do pracy odwołującej.

R. N. po raz ostatni pobierała rentę w okresie od 1.09.2010r. do 28.02.2011r. Przedmiotem sporu było zaś to, czy począwszy od 1.03.2011r. jest ona nadal niezdolna do pracy. Odwołująca musiała więc wykazać, że jej stan zdrowia w stosunku do stanu sprzed marca 2011r. nie uległ poprawie, a w ocenie Sądu wykazała powyższe.

Na okoliczność stanu zdrowia odwołującej Sąd dopuszczał opinie trzech zespołów biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do występujących u odwołującej schorzeń.

Pierwszy zespół biegłych, składający się z biegłych z zakresu ortopedii G. K., neurologii W. T., psychiatrii A. K. i pulmunologii E. K. (1) stwierdzili, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy na okres 2 lat od daty wstrzymania świadczenia. Z opinii wynika, że niezdolność ta jest spowodowana zespołem bólowym kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego w przebiegu dyskopatii oraz niestabilnością kręgosłupa szyjnego.

Drugi zespół biegłych, tj. biegli z zakresu neurologii A. G., ortopedii M. R., psychiatrii J. W. i pulmonologii A. D. (1) stwierdził, że odwołująca jest zdolna do pracy.

Wchodzący w skład trzeciego zespołu biegłych lekarze z zakresu ortopedii, neurologii, urologii, endokrynologii i biegły z zakresu medycyny pracy orzekli, że biorąc pod uwagę jedynie schorzenia z ich specjalności uznają odwołującą za zdolną do pracy. Biegły pulmonolog nie zajął ostatecznego stanowiska, lecz wskazał, że dla oceny stanu zdrowia R. N. konieczne jest przedstawienie przez nią dodatkowych badań spirometrycznych.

Wchodzący w skład trzeciego zespołu biegłych lekarz z zakresu psychiatrii, S. K. (2), stwierdził natomiast częściową niezdolność do pracy odwołującej. Z opinii wynika, że niezdolność ta jest spowodowana nasileniem przewlekłych zaburzeń lękowo-depresyjnych, wtórnych zaburzeń poznawczych i uzależnieniem od clonanzepamu i leków przeciwbólowych.

Biorąc pod uwagę/w opinie biegłych należy uznać, że spór w sprawie sprowadzał się do tego, czy występujące u odwołującej schorzenia kręgosłupa i nadgarstków oraz schorzenia psychiczne powodują u niej niezdolność do pracy i w jakich okresach.

Z akt ZUS wynika, że niezdolność R. N. do pracy w okresie od 1.09.2010r. do 28.02.2011r. była spowodowana stanem narządu ruchu odwołującej, przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego na tle dyskopatii, chorobą zwyrodnieniową stawów obwodowych, zespołem cieśni nadgarstków (opinia lekarza orzecznika ZUS z 27.10.2010r. w dokumentacji lekarskiej ZUS).

W ocenie Sądu należy podzielić stanowisko pierwszego zespołu biegłych, w tym biegłego neurologa i ortopedy co do niezdolności odwołującej do pracy z powodu schorzeń kręgosłupa. Z opinii wynika, że niezdolność ta jest spowodowana tymi samymi schorzeniami, które spowodowały niezdolność do pracy odwołującej do dnia 28.02.2011r., tj. zespołem bólowym kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego w przebiegu dyskopatii. Biegli nadto wskazywali, że stwierdzili u odwołującej niestabilność kręgosłupa szyjnego, a więc dodatkową chorobę, której nie stwierdził lekarz orzecznik ZUS wydając orzeczenie w dniu 27.10.2010r.

Z badania przedmiotowego odwołującej, dokonanego przez tych biegłych w dniu 06.08.2011r. wynika, że w czasie badania stwierdzili u odwołującej w kończynach górnych ruchy czynne i bierne bolesne w zakresie stawów nadgarstkowych, łokciowych i barkowych oraz bolesność uciskową tych stawów. Stwierdzili nadto zaniki mięśni przedramion, zaniki mięśni kłębu i kłębiku w obu dłoniach oraz słabszy uścisk dłoni po stronie lewej. W badaniu przedmiotowym kręgosłupa stwierdzili ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, bolesność opukową kręgosłupa szyjnego i kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z ograniczeniem ruchomości, objawy korzeniowe dodatnie po stronie prawej, nieprawidłowe próby pięta - kolano obustronnie oraz nieprawidłową próbę R. już przy otwartych oczach.

Wobec w/w wyników badania przedmiotowego należy uznać, że w dacie badania przez biegłych stan zdrowia odwołującej nie uległ poprawie w stosunku do badania dokonanego przez lekarza orzecznika ZUS w dniu 27.10.2010r., a które skutkowało przyznaniem odwołującej renty na okres do 28.02.2011r.

Wprawdzie R. N. była też badana przez lekarza orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS w toku rozpoznawania wniosku o rentę, w wyniku którego zapadła obecnie zaskarżona decyzja, tj. w dniu 16.03.2011r. i 12.05.2011r., lecz badania te nie zawierają w istocie opisu jej badania przedmiotowego narządu ruchu. Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 16.03.2011r. powołuje się na opis narządu ruchu wskazany w druku N-13B, zaś w druku tym zawarto tylko ogólne dane, nie została bowiem wypełniona część „Karta pomiarowa narządu ruchu…”, zawierająca opis odchyleń od stanu prawidłowego, a część „Opis badania” zawiera sformułowanie, iż odwołująca nie daje się zbadać, a badanie jest utrudnione ze względu na demonstracyjną niesprawność odwołującej (k. 241 dokum. lekarskiej ZUS). W tej sytuacji wniosek lekarza orzecznika ZUS z orzeczenia z dnia 16.03.2011r. o braku upośledzenia sprawności ruchowej i bez zespołu neurologicznego nie może odzwierciedlać rzeczywistego stanu odwołującej w tym dniu. Podobnie należy odnieść się do orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z dnia 12.05.2011r. w badaniu przedmiotowym w zakresie narządu ruchu wskazała jedynie, iż stwierdziła u odwołującej chód wydolny na palcach i piętach oraz demonstrowanie bólu przy każdym ruchu każdego stawu (k. 255v dokum. Lekarskiej ZUS). Tak enigmatyczny zapis zdaniem Sądu, nie mający odniesienia do stanu kręgosłupa odwołującej w dniu badania nie może skutkować uznaniem, że odwołująca jest zdolna do pracy, mimo schorzenia kręgosłupa. Nadto zauważyć trzeba, iż w swoim orzeczeniu Komisja Lekarska ZUS wskazała, że nie stwierdziła istotnych zmian w stanie R. N. w stosunku do badania z 2008r., pomijając w ten sposób bezsporne orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 27.10.2010r., stwierdzające niezdolność do pracy odwołującej z powodu schorzenia kręgosłupa.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że w niniejszej sprawie może oprzeć się na badaniu przedmiotowym odwołującej zawartym w badaniu lekarza neurologa W. T. i ortopedy G. K. z pierwszego zespołu biegłych. W ocenie Sądu logicznym jest też wniosek tych biegłych stwierdzający, iż odwołująca, z zawodu krawcowa, przy wykonywaniu tego typu pracy musi przebywać w pozycji wymuszonej, a taka pozycja nie jest odpowiednia biorąc pod uwagę istniejące schorzenia zarówno kręgosłupa lędźwiowego jak i szyjnego, nadto pracując przy maszynie powinno się mieć sprawne obie dłonie.

W konsekwencji Sąd przyjął za podstawę orzekania opinię stwierdzającą częściową niezdolność do pracy odwołującej z powodu schorzenia kręgosłupa od dnia wstrzymania renty.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że opinia drugiego i trzeciego zespołu biegłych w zakresie schorzenia kręgosłupa i nadgarstków odwołującej nie może stanowić podstawy orzekania. Zauważyć trzeba, że biegli neurolog i ortopeda z tych komisji nie stwierdzili u R. N. zaników mięśniowych i zaników kłębu i kłębiku, podczas gdy zaniki takie stwierdzili biegli ortopeda i neurolog z pierwszego zespołu biegłych. Powyższa rozbieżność przemawia za uznaniem, że badanie dokonane przez pierwszy zespół biegłych było bardziej dokładne, gdyż oczywistym jest, iż skoro nastąpił zanik mięśni, to nie może on się odbudować w przeciągu tak krótkiego czasu, jaki upłynął między badaniem odwołującej przez pierwszy zespół biegłych (06.08.2011r.) i badaniami przez pozostałe zespoły biegłych ortopedy i neurologa (21.01.2012r., 21.08.2012r., 01.10.2012r.).

Zauważyć przy tym należy, że zarówno w skład pierwszego jak i drugiego zespołu biegłych wchodził również biegły z zakresu psychiatrii, jednak opinie w tym zakresie nie zawiera opisu badania przedmiotowego i uzasadnienia stwierdzenia zdolności dowołującej do pracy z przyczyn psychiatrycznych, dlatego w tym zakresie nie mogą stanowić podstawy orzekania.

W zakresie stanu psychicznego R. N. Sąd przyjął za podstawę orzekania opinię biegłego psychiatry, S. K. (1), wchodzącego w skład trzeciego zespołu biegłych. Z opinii tej wynika, że odwołująca w dacie składnia wniosku o rentę, tj., 18.02.2011r., była częściowo niezdolna do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

Sąd podziela ten wniosek biegłego. Opinia ta szczegółowo analizuje dokumentację lekarską odwołującej, w tym dokumentację z lat 2010-2011 i wskazuje konsekwencje stwierdzanych u odwołującej zaburzeń psychicznych oraz uzależnienia od leków przeciwbólowych i C.. Zdaniem Sądu logiczny jest wniosek biegłego, iż uzależnienie się od przyjmowanego od 15 lat C. skutkuje u odwołującej zaburzeniami pamięci świeżej i zaburzeniami poznawczymi, gdyż tak długi okres przyjmowania jednego leku nie pozostaje bez wpływu na stan psychiczny danej osoby, a wszyscy biegli mówią o uzależnieniu od tego leku. Poza sporem jest też, że odwołująca jest również uzależniona od leków przeciwbólowych, a to również wpływa na zdolność do wykonywania pracy. Biegły S. K. (1) w opinii powołał się na dokumentację medyczną z pobytu odwołującej w okresie od 23.01.2011r. do 27.01.2011r. na Oddziale neurologicznym Szpitala w C. oraz w okresie od 15.04.2011r. do 10.05.2011r. w Instytucie (...) w W., gdzie stwierdzono m.in. zaburzenia depresyjne i nerwicowe, wbrew zarzutom ZUS, występowanie tych zaburzeń wynika więc także z dokumentacji medycznej. Zdaniem Sądu należy podzielić wniosek biegłego, że wszystkie w/w występujące u odwołującej schorzenia psychiczne łącznie powodują niezdolność do wykonywania pracy krawcowej.

Podkreślić trzeba, życie zawodowe odwołującej praktycznie skupiało się na wykonywaniu czynności krawcowej, bowiem okresy pracy w innym zawodzie, w szczególności w zawodzie siatkarza, są bardzo krótkie.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie zasadności odwołania R. N..

Na marginesie już tylko należy wskazać, że biegły z zakresu pulmonologii R. C. w opinii z dnia 9.11.2012r. nie zajął kategorycznego stanowiska w kwestii zdolności odwołującej do pracy, bowiem wskazał, że rozpoznał u R. N. przewlekłą obturacyjną chorobę płuc i przebytą odmę opłucnową lewostronną, a dla sformułowania w pełni obiektywnie udokumentowanych wniosków końcowych, konieczne jest przedstawienie przez odwołującą aktualnego wyniku badania spirometrycznego z próbą rozkurczową. Wobec przyjęcia przez Sąd niezdolności do pracy odwołującej z powodu schorzeń kręgosłupa i schorzeń psychicznych Sąd nie prowadził już jednak postępowania dowodowego co do schorzenia płuc.

Stwierdzając częściową niezdolność R. N. do pracy Sąd przyznał jej rentę na okres od daty wstrzymania świadczenia, tj. od 1.03.2011r., do 31.08.2013r.

Biegli z zakresu neurologii ortopedii G. K. i neurologii W. T. stwierdzili u odwołującej częściową niezdolność do pracy na okres 2 lat od 1.03.2011r. do 28.02.2013r., zaś biegły z zakresu psychiatrii S. K. (1) uznał jej częściową niezdolność do pracy na okres 3 lat od 1.09.2010r. Ponieważ odwołująca była badana przez biegłych neurologa i ortopedę w dniu 06.08.2011r., a przez biegłego psychiatrę S. K. (1) prawie rok później, bo 23.07.2012r., Sąd uznał, że należy przyjąć datę końcową niezdolności do pracy wskazywaną przez biegłego S. K..

Pełnomocnik odwołującej wnosił o przyznanie renty na okres 3 lat licząc od daty wstrzymania renty, tj. od 1.03.2011r. na okres 3 lat. Wywodził bowiem, że z opinii biegłego S. K. wynika, iż odwołująca jest niezdolna do pracy na okres 3 lat liczony od daty wstrzymania renty. Zdaniem Sądu w świetle treści opinii biegłego takiej koncepcji nie można podzielić, bowiem biegły w opinii wyraźnie datę początkową niezdolności liczy od 1.09.2010r., dlatego wskazywany przez niego 3-letni okres niezdolności kończy się w dniu 31.08.2013r.

Z tych względów Sąd w oparciu o art. 477 14§ 1 i 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał R. N. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1.03.2011r. do dnia 31.08.2013r. a oddalił odwołanie w części dotyczącej żądania renty na okres od 01.09.2013r. do 28.02.2014r.

W pkt 3 wyroku Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

Przepis art. 118 ust. 1a stanowi natomiast, że w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Wskazać należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25.01.2005r. (I UK 159/2004, OSNP 2005/19/308). orzekł, iż wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdyby ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, chociaż nie można mu było zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa.

W niniejszej sprawie ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji było ustalenie niezdolności do pracy R. N., jej stopnia i okresu trwania.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie niezdolności do pracy badanej w toku postępowania przed tym organem. Dopiero bowiem postępowanie sądowe pozwoliło na ustalenie, czy jest R. N. jest niezdolna do pracy i na jaki okres. W sprawie wypowiadały się trzy zespoły biegłych lekarzy, które wydając opinie wzięli pod uwagę także nową dokumentację medyczną, złożoną dopiero przed Sądem.

Reasumując w/w rozważania należy uznać, iż w niniejszej sprawie wydanie przez organ rentowy decyzji przyznającej rentę nie było możliwe, kwestia niezdolności do pracy odwołującej od początku była bowiem sporna i wymagała przeprowadzenia postępowania dowodowego przed Sądem. Organowi rentowemu nie można więc przypisać odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu świadczenia.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Małgorzata Stępek
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Ostrołęce
Osoba, która wytworzyła informację:  Bożena Bielska
Data wytworzenia informacji: