Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Pałka

Sędziowie SO Ryszard Warda

SO Magdalena Dąbrowska (spr )

Protokolant Marlena Achcińska

w obecności Prokuratora Andrzeja Ołdakowskiego

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2014 r.

sprawy przeciwko N. Z.

oskarżonemu z art. 156 § 2 k.k. i art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

z powodu apelacji obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wyszkowie z dnia 29 lipca 2013r. w sprawie IIK 833/11

orzeka:

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wyszkowie ;

Sygn. akt IIKa 361/13

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Wyszkowie oskarżyła N. Z. o to, że:

w dniu 17 czerwca 2011 roku około godz. 12.00 w miejscowości P. ul. (...) nieumyślnie spowodował obrażenia ciała u S. K. i P. S., w ten sposób, że nie posiadając uprawnień budowlanych do kierowania robotami w ograniczonym zakresie przyjął od A. D. zlecenie wykonania prac ziemno – budowlanych do których wykonania zatrudnił bez uprzednio przeszkolonego z zakresu BHP m. in. S. K. i P. S., przy czym dopuścił do prowadzenia prac w niezabezpieczonym przed osunięciem ziemi wykopie, zaniedbał właściwą organizację pracy, dopuścił pokrzywdzonych do prac ziemno – budowlanych bez instruktażu stanowiskowego bhp oraz bez zapoznania z oceną ryzyka zawodowego, jak również bez właściwych środków ochrony indywidualnej w szczególności hełmów ochronnych, w wyniku czego podczas nieprawidłowo wykonanych prac budowlanych zawaleniu uległa budowana przez nich z bloczków betonowych ściana o wysokości 2m, co doprowadziło do przysypania ziemią i gruzemS. K.i P. S., w wyniku czego pierwszy z nich doznał ciężkich obrażeń ciała w postaci wielomiejscowego złamania kości czaszki, stłuczenia mózgu, złamania żeber po lewej stronie, złamania nasad obu przedramion realnie zagrażające jego życiu, natomiast drugi z nich doznał obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego otwartego złamania podudzia lewego, wieloodłamowego złamania nasady bliższej piszczeli lewej z destabilizacją zespolenia skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała na okres trwający powyżej 7 dni

tj. o czyn z art. 156 § 2 k.k. i art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie wyrokiem z 29 lipca 2013r. w sprawie IIK 833/11 orzekł :

I.  oskarżonego N. Z. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, zakwalifikował go z art. 156 § 2 k.k. w zw. z art. 157 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to skazał go i na podstawie art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 3 (trzech);

III.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł na rzecz pokrzywdzonego S. K. nawiązkę w wysokości 3 (trzech) tysięcy złotych oraz na rzecz pokrzywdzonego P. S. nawiązkę w kwocie 1 (jednego ) tysiąca złotych;

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w sprawie w kwocie 1648,11 złotych oraz kwotę 120 złotych tytułem opłaty sądowej;

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok z dnia 8 kwietnia 2013 roku, który doręczono obrońcy 21 października 2013 roku. Obrońca nieprzypadkowo zaskarżył wyrok z dnia 8 kwietnia 2013 roku, ponieważ odpis takiego wyroku został mu doręczony wraz z uzasadnieniem. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania , mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to przepisu:

1.  art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 oraz § 2 k.p.k. poprzez uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną w szczególności poprzez ograniczenie się do obszernego streszczenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, nieprzedstawienie szczegółowego i logicznego toku rozumowania Sądu I instancji, niewyjaśnienie podstawy prawnej zaskarżonego wyroku, sprzeczność uzasadnienia z rozstrzygnięciem zaskarżonego wyroku w zakresie kwalifikacji prawnej czynu i orzeczonych nawiązek,

2.  art. 408 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 412 k.p.k. poprzez wydanie zaskarżonego wyroku w formie pisemnej przed zamknięciem przewodu sądowego

3.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na nie wzięciu pod uwagę, że wydane w sprawie opinie biegłych zawierają wewnętrzne sprzeczności, zaniechanie powołania w tych okolicznościach innych biegłych celem wydania opinii;

4.  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrońcy o powołanie nowego biegłego lekarza jako zmierzającego do przedłużenia postępowania w sytuacji, w której opinie biegłego T. C. zawierały wewnętrzne sprzeczności;

5.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów i oparcie rozstrzygnięcia na podstawie niektórych tylko, a nie wszystkich okoliczności ujawnionych w sprawie, wyrażające się w szczególności w:

- uznaniu za całkowicie wiarygodne zeznań świadka S. K., mimo, że jego zeznania były sprzeczne i nie korespondowały z zeznaniami pozostałych świadków

- przyjęcie za obiektywne fachowe i logiczne złożonych w sprawie opinii biegłych w sytuacji, w której opinie te zawierają wewnętrzne sprzeczności

-odmowie wiarygodności zeznaniom świadka P. S. i R. T. ze względu na ich chęć przedstawienia jak najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji, przy całkowitym pominięciu okoliczności, że świadek S. K. jako jedyny pokrzywdzonych występujący w charakterze oskarżyciela posiłkowego ( reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika) i zgłaszający znaczne roszczenia odszkodowawcze może być osobą zainteresowaną w przedstawieniu jak najmniej korzystnej dla oskarżonego wersji.

Mając na uwadze postawione wyżej zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego N. Z. jest zasadna i skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Przede wszystkim wskazać należy, iż w aktach sprawy znajdują się dwa wyroki dotyczące tej samej sprawy. Pierwszy z 8 kwietnia 2013 roku, który jak wynika z akt sprawy nie był ogłaszany w tym dniu, ponieważ rozprawa była odroczona i w konsekwencji po uzupełnieniu postępowania dowodowego wyrok został ogłoszony w dniu 29 lipca 2013 roku i ten wyrok również znajduję się w aktach sprawy. Wyrok z dnia 8 kwietnia 2013 roku różni się od wyroku z dnia 29 lipca innym wymiarem nawiązek i inną kwalifikacją prawną czynu przyjętą wobec oskarżonego. Nadto na wyroku z dnia 8 kwietnia 2013 roku nie ma podpisu sędziego, co daje podstawę do twierdzenia, że był to projekt wyroku. Jednakże sekretariat do obrońcy wysłał odpis wyroku z dnia 8 kwietnia 2013 roku wraz z uzasadnieniem, a nie wyroku faktycznie ogłoszonego z dnia 29 lipca 2013 roku. Nadto w aktach znajduje się odpis wyroku z dnia 8 kwietnia, w którym zawarto sprostowanie Sądu w zakresie udziału w sprawie oskarżyciela posiłkowego, chociaż Sąd wyraźnie prostował wyrok z dnia 29 lipca 2013 roku.

Taki bałagan musiał powodować uchylenie wyroku z dnia 29 lipca 2013 roku. Sąd Okręgowy uznał, iż pismo zatytułowane wyrok z dnia 8 kwietnia takim dokumentem nie jest, jest to projekt wyroku skonstruowany na użytek dnia 8 kwietnia, w którym to dniu do zakończenia postępowania nie doszło, projekt ten nie jest podpisany przez sędziego. Ponieważ apelacja wpłynęła w okresie zaskarżenia wyroku z dnia 29 lipca 2013 roku, Sąd Okręgowy potraktował tę apelację jak od wyroku z dnia 29 lipca 2013 roku.

Analizując materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazać należy, iż słuszne są zarzuty zawarte w treści apelacji odnośnie art. 424 § 1 k.p.k. ale tylko w tym zakresie, iż uzasadnienie nie spełnia wymogów cytowanego przepisu. Uzasadnienie wyroku to w znacznej części cytaty z wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, a także treści opinii biegłych bez wnikliwej oceny tych dowodów w powiązaniu z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Po zacytowaniu wyżej wskazanych dowodów Sąd bardzo ogólnikowo i sztampowo odnosi się do ich oceny. Uzasadnienie nie jest sprzeczne z treścią wyroku z dnia 29 lipca 2013 roku, rzeczywiście jest sprzeczne z projektem wyroku z dnia 8 kwietnia 2013 roku, jednak projekt ten nie był ogłoszony czego ma świadomość obrońca, bo był obecny na ogłoszeniu wyroku.

Dalej zasadnymi są również zarzuty dotyczące sprzeczności w opiniach biegłych. Sąd obszernie cytował opinie biegłych, ale nie odniósł się do sprzeczności jakie te opinie zawierają. Biegły T. C. wypowiadając się odnośnie obrażeń odniesionych przez pokrzywdzonego S. K.twierdzi, iż obrażenia jakich doznał powodowały chorobę realnie zagrażającą życiu, jednocześnie biegły stwierdza, że samo stłuczenie mózgu nie powoduje choroby realnie zagrażającej życiu, ale gdyby nie podjęto leczenia doszłoby do obrzęku mózgu i wtedy jest to choroba realnie zagrażająca życiu. Dalej twierdzi, że na skutek podjętego leczenia nie doszło do następstw stłuczenia mózgu- choroby realnie zagrażającej życiu, dalej znowu podaje , że stłuczenie mózgu realnie zagraża życiu i samo w sobie jest stanem realnie zagrażającym życiu. Dalej biegły podał, że obrażenia jakich doznał pokrzywdzony nie można kwalifikować jako choroby. Sąd ograniczył się omawiając tę opinię do sztampowych twierdzeń, że jest jasna, wnioski słuszne i logiczne, znajdują potwierdzenie w dokumentacji lekarskiej . Sąd jednak ani jednym słowem nie odniósł się do różnych twierdzeń biegłego. Z opinii wydawanych przez biegłego wynika, że biegły sam tą opinię zagmatwał i Sąd niesłusznie nie dopuścił dowodu z opinii kolejnego biegłego w tym zakresie. Zakwalifikowanie bowiem obrażeń ciała pokrzywdzonego jest bardzo ważną kwestią w tej sprawie, bo ma wpływ na przyjętą kwalifikację prawną, trzeba więc tą kwestię w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśnić.

Słusznie też wskazuje obrońca oskarżonego , że od sprzeczności nie jest wolna również opinia biegłego z zakresu BHP. Biegły wskazuje, co cytuje Sąd, iż podmiotem odpowiedzialnym z przestrzeganie przepisów BHP jest kierownik budowy ustanowiony przez inwestora, dalej biegły wskazuje, że odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów BHP ponosi wykonawca.

Sąd znów bardzo sztampowo potraktował tę opinię nie przekładając jej na stan faktyczny w tej sprawie. Sąd zupełnie nie odniósł się do roli inwestora w tej sprawie i związku przyczynowo skutkowego między istniejącymi zaniedbaniami, a powstaniem skutku.

Sąd Okręgowy korzystając z art. 436 k.p.k. ograniczył się tylko do wskazanych wyżej uchybień, gdyż rozpoznanie w tym zakresie było wystarczające do wydania wyroku.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien dokładnie przeprowadzić postępowanie dowodowe, wnikliwie przesłuchać świadków, dopuścić dowód z kolejnego biegłego na okoliczność obrażeń odniesionych przez pokrzywdzonego S. K., wyjaśnić sprzeczności w opinii biegłego z zakresu BHP.

Dopiero tak zebrany w sprawie materiał dowodowy winien być poddany wszechstronnej ocenie zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k., co pozwoli na zajęcie właściwego merytorycznie stanowiska. Sąd w swoich rozważaniach uwzględni wszystkie dowody przeprowadzone w sprawie, zarówno te korzystne dla oskarżonego jak i te niekorzystne. Jeśli zajdzie taka potrzeba, Sąd sporządzi uzasadnienie, które będzie spełniało wymogi wynikające z art. 424 k.p.k., co sprawi, że będzie możliwe przeprowadzenie kontroli instancyjnej wyroku.

Z tych względów na mocy art.437§1 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.