Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 43/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 14 listopada 2022r., sygn. akt II K 277/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie i zaniechanie umorzenia postępowania karnego prowadzonego przeciwko B. P. (1) w sytuacji, gdy postępowanie karne o ten sam czyn zostało prawomocnie umorzone;

Nadto alternatywnie, na wypadek nieuwzględnienia powyższego zarzutu zarzucił:

II. naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegający na dokonaniu oceny dowodów z wyjaśnień Oskarżonego z dnia 28 grudnia 2021 roku oraz złożone rozprawie, a także zeznania świadka A. W. z dnia 11 marca 2021 roku oraz złożone przez nią na rozprawie, a także z dokumentów w postaci oświadczenia z dnia 18 lipca 2019 roku w przedmiocie istnienia podstaw wyłączenia od udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego i z pełnomocnictwa z dnia 2 lipca 2019 roku udzielonego przez G. C. jako Wiceprezesa Zarządu N.T.I. (...) sp. z 0.0. z siedzibą w W. dla spółki 2K (...) sp. z o.o. sp.k, z siedzibą w W., jak również pełnomocnictwa nr (...) z dnia 28 czerwca 2019 roku, kopii protokołu z posiedzenia komisji przetargowej, kopii informacji po otwarciu ofert i kopii zarządzenia Wójta Gminy R. z dnia 01.02.2019 r. w sposób nieprawidłowy z punktu widzenia treści tych dowodów a także zasad logiki, wskazań wiedzy czy doświadczenia życiowego, gdyż pomijający realia funkcjonowania Urzędu Gminy w R. sprowadzające się do znaczącej ilości dokumentów wymagających podpisu Oskarżonego jako Wójta Gminy w R. po powrocie z urlopu, wypełnienie oświadczenia w przedmiocie istnienia podstaw wyłączenia od udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego przez A. W., a także fakt udzielenia przez członka Zarządu konsorcjanta pełnomocnictwa dla lidera konsorcjum do występowania w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, skutkiem czego Sąd I Instancji błędnie ustalił, że Oskarżony złożył świadomie fałszywe oświadczenie o braku podstaw do wyłączenia od udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego;

III. naruszenie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. i w zw. z art. 233 § 1 w zw. z § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks kamy (tekst jednolity z dnia 28 kwietnia 2022 r., Dz.U, z 2022 r. poz. 1138) — dalej: „k.k.” poprzez ich niezastosowanie i zaniechanie wydania wyroku uniewinniającego w sytuacji, gdy w zachowaniu Oskarżonego brak było znamion czynu zabronionego z art. 233 § 1 w zw. z § 6 k.k. w postaci nieuprzedzenia Oskarżonego odpowiedzialności karnej za o złożenie fałszywego oświadczenia przez osobę uprawnioną w rozumieniu art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (tekst jednolity z dnia 11 września 2019 r,, Dz.U. z 2019 r. poz. 1843) — dalej: „p.z.p.” a także braku winy umyślnej, co winno skutkować wydaniem wyroku uniewinniającego;

Zarzucił nadto:

IV. naruszenie art. 115 § 2 k.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. poprzez błędną ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego Oskarżonemu polegającą na mylnym przyjęciu postaci zamiaru i motywacji Oskarżonego, błędnym ustaleniu wagi naruszonych przez Oskarżonego obowiązków a także nie wzięciu pod uwagę braku wyrządzonej a nawet grożącej szkody oraz okoliczności popełnienia czynu, jak również przypisanie zbyt dużej wagi do rodzaju i charakteru naruszonego dobra, co skutkowało niezasadnym przyjęciem, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego Oskarżonemu jest większy niż nieznaczny, a w konsekwencji wydanie wyroku skazującego, podczas gdy właściwa ocena wyżej wymienionych okoliczności winna prowadzić do ustalenia o znikomy stopniu szkodliwości w rozumieniu art, 17 § 1 pkt 3 k.p.k. i do umorzenia postępowania na podstawie art. 414 § 1 k.p.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesiona apelacja skutkowała uchyleniem zaskarżonego orzeczenia i umorzeniem postępowania wobec B. P. (1).

Sąd Odwoławczy uznał bowiem, iż czyn którego dopuścił się oskarżony, jest czynem o znikomym stopniu społecznej szkodliwości (o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia).

Zarzut naruszenia art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., (pkt I apelacji), poprzez ich niezastosowanie i zaniechanie umorzenia postępowania karnego prowadzonego przeciwko B. P. (1) w sytuacji, gdy postępowanie karne o ten sam czyn zostało prawomocnie umorzone, należało uznać za bezzasadny i to w stopniu oczywistym. Obrońca naruszenia ww. przepisów upatruje w braku podstawy prawnej postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Przasnyszu z dnia 21 marca 2022r., (w przedmiocie uchylenia nieprawomocnego postanowienia o umorzeniu śledztwa przeciwko B. P. (1)), gdyż przepis art. 8a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985r. o prokuraturze został uchylony z dniem 2 marca 2016r. Jednakże wbrew sugestiom obrońcy, podstawą prawną decyzji Prokuratora z dnia 21 marca 2022r. nie był ww. przepis art. 8a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985r. o prokuraturze, ale art. 8 § 1 ustawy z dnia 28 stycznia 2016r. Prawo o prokuraturze, który dopuszcza możliwość zmiany lub uchylenia decyzji prokuratora podległego, przez prokuratora przełożonego. Zgodnie z treścią art. 8 § 1 ustawy z dnia 28 stycznia 2016r. Prawo o prokuraturze Prokurator przełożony uprawniony jest do zmiany lub uchylenia decyzji prokuratora podległego. Zmiana lub uchylenie decyzji wymagają formy pisemnej i są włączane do akt sprawy. Wobec powyższego argumentację obrońcy należało uznać nie tylko za chybiona, ale również pomijającą istotne okoliczności w sprawie – rzeczywistą podstawę decyzji o uchyleniu nieprawomocnego postanowienia o umorzeniu śledztwa przeciwko B. P. (1).

Analiza zarzutów naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., jak też argumentacji podniesionej w uzasadnieniu tej apelacji oraz stanowiska Sądu I Instancji prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy nie dopuścił się uchybień podnoszonych przez obrońcę. Szczegółową ocenę zarzutu z pkt. II apelacji rozpocząć trzeba od kilku uwag natury ogólnej. Do uchybienia normie z art. 7 k.p.k. dochodzi w sytuacji, kiedy to sąd zamiast swobodnej, dokonuje dowolnej oceny materiału dowodowego. Dowolność tę należy oczywiście wykazać. Przepis art. 410 k.p.k. określa podstawę wyroku, którą to podstawę stanowić może jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Uchybienie art 410 k.p.k. zachodzi wyłącznie w sytuacji, gdy wyrok oparty został na dowodach, których nie przeprowadzono (czy to bezpośrednio, czy pośrednio) w toku przewodu sądowego w trybie przepisów regulujących postępowanie dowodowe przed sądem, albo gdy podstawa faktyczna wyroku pomija w ogóle część tak ujawnionych dowodów. Nie chodzi zaś o to, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a przy ustaleniu stanu faktycznego pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Zatem, gdy w następstwie oceny dowodów, Sąd przyjmuje za podstawę ustaleń faktycznych tylko niektóre z nich, nie dochodzi do naruszenia art. 410 k.p.k.

W przedmiotowej sprawie w żadnym razie skarżący nie wykazał, aby faktycznie Sąd I instancji dopuścił się uchybienia normie z art. 7 k.p.k. W ocenie Sądu Odwoławczego, podniesione przez skarżącego zarzuty stanowią jedynie wyraz dezaprobaty względem zaskarżonego orzeczenia oraz niezasadną polemikę z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Sąd I Instancji dokonał oceny całości materiału dowodowego z najwyższą starannością i profesjonalizmem i ocena ta nie budzi najmniejszych zastrzeżeń. Zauważyć należy, iż obrońca zakwestionował dokonaną przez Sąd Rejowy ocenę szeregu dowodów o charakterze osobowym jak i nieosobowym, jednakże nie wskazał na czym miałaby polegać ocena nieprawidłowa z punktu widzenia treści tych dowodów a także zasad logiki. Fakt podpisania przez oskarżonego B. P. (1) fałszywego oświadczenia jest oczywisty i nie wymaga jakiejkolwiek głębszej analizy. Przedmiotowy dokument znajduje się w aktach sprawy. Natomiast nie mogła okazać się skuteczna argumentacja, iż:

⚫

z uwagi na udzielenie przez członka zarządu konsorcjanta, pełnomocnictwa dla lidera konsorcjum, do występowania w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, oskarżony nie złożył świadomie fałszywego oświadczenia o braku podstaw do wyłączenia go od udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego,

⚫

z uwagi na ^o ilość dokumentów wymagających podpisu oskarżonego jako Wójta Gminy w R. po powrocie z urlopu, ^o wypełnienie oświadczenia w przedmiocie istnienia podstaw wyłączenia od udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego przez A. W., oskarżony nie złożył świadomie fałszywego oświadczenia o braku podstaw do wyłączenia go od udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego.

Przypomnieć należy, że przestępstwo z art. 233 k.k. w każdej postaci, w tym również w postaci zarzucanej oskarżonemu, może być popełnione wyłącznie umyślnie, w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym. „Przestępstwo umyślne popełnione z zamiarem ewentualnym zachodzi wówczas, gdy sprawca przedstawia sobie pewien skutek przestępczy jako możliwy choć niekoniecznie, skutku tego nie pragnie i do niego nie zmierza, ale na zaistnienie tego skutku – na wypadek gdyby zaszedł – z całą świadomością się godzi” (wyrok SN z 13.05.1970r., IV KR 54/70, LEX Nr 21312). Godzenie się, najogólniej rzecz ujmując, oznacza akceptowanie mogącego nastąpić stanu rzeczy. Zdaniem Sądu Okręgowego taka właśnie sytuacja miała miejsce w sprawie niniejszej. Oskarżony B. P. (1) co najmniej godził się, że składa fałszywe oświadczenie.

Ani duża liczba dokumentów do podpisania przez oskarżonego, ani okoliczność, że druk - oświadczenia w przedmiocie istnienia podstaw wyłączenia od udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego został wypełniony przez A. W., nie mają istotnego znaczenia w sprawie. Wszak trudno sobie wyobrazić, by jakikolwiek organ tłumaczył się, że podpisał dokumenty bez zapoznania się z ich treścią. Sytuacja taka jest wręcz niedopuszczalna. Nadto twierdzenia te całkowicie ignorują „wygląd” dokumentu. Nie jest to dokument obszerny, jest czytelny i łatwy do zrozumienia. Rację ma Sąd Rejonowy, że wystarczyła pobieżna lektura, „rzut oka” na oświadczenie, aby wiedzieć jakie ono ma znaczenie. Dodatkowo dokument oświadczenia był już wcześniej (we wcześniejszych postępowaniach) podpisywany przez oskarżonego. Wiedział on zatem jak taki dokument wygląda, zapoznał się wcześniej z jego treścią, co dodatkowo potwierdza, że oskarżony musiał mieć wiedzę o znaczeniu tego dokumentu. Oskarżony wskazywał, że nie wiedział co oznacza zapis o powinowactwie w linii prostej lub linii bocznej do drugiego stopnia (Sąd Odwoławczy podziela jednakże dokonaną ocenę tych twierdzeń, dokonaną przez Sąd Rejonowy), przy czym podkreślić należy, że osoba, która nie znać ma treści dokumentu, nie tłumaczy się, niezrozumieniem konkretnego zapisu.

Oskarżony jako kierownik zamawiającego miał wgląd w dokumentację przetargową. Wiedział, kto złożył ofertę czy oferty w przetargu - pamiętać bowiem należy, że komisja przetargowa, m.in. przedstawia kierownikowi zamawiającego wyniki oceny ofert, przygotowuje propozycję wyboru oferty najkorzystniejszej, bądź występuje o unieważnienie postępowania. Kierownik zamawiającego – oskarżony B. P. winien zatem znać skład organów firm biorących udział w przetargu, co musiało skutkować wiedzą oskarżonego, że w zarządzie (...) zasiada jego szwagier – G. C.. Nadto oskarżony w wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym potwierdził wprost, że miał wiedzę, że jego szwagier - G. C. jest wiceprezesem zarządu w jednej z firm wchodzących w skład konsorcjum przystępującego do postępowania. Wyjaśnił również, że uważał, że tylko członków Komisji Przetargowej dotyczą okoliczności, które winny skutkować wyłączeniem z postępowania.

W ocenie Sądu, okoliczność udzielenia pełnomocnictwa dla lidera konsorcjum do występowania w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, przez konsorcjanta nie daje podstaw do uniewinnienia oskarżonego. Poprzez udzielenie pełnomocnictwa, zmiana w składzie osobowym zarządów wszak nie następuje. Skoro zaś oskarżony miał wiedzę, że jego szwagier jest wiceprezesem zarządu w jednej z firm wchodzących w skład konsorcjum, winien złożyć stosowne oświadczenie i wyłączyć się od udziału w postępowaniu przetargowym.

Przed przejściem do analizy kolejnego zarzutu (z pkt. III apelacji) należy wskazać, że sposób w jaki sformułowano ten zarzut w środku odwoławczym budzi zasadnicze wątpliwości, dlatego niezbędnym jest dodanie kilku słów komentarza. W pierwszej kolejności podnieść należy, że zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybienia wtórne). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia (tak: D. Świecki w Kodeks postępowania karnego . Komentarz; źródło System Prawa Lex). W tym kontekście wskazać należy, że zarzut z pkt. III apelacji, został sformułowany niejako „na odwrót”, gdyż zarzut naruszenia art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. i w zw. z art. 233 § 1 w zw. z § 6 kodeksu karnego poprzez ich niezastosowanie i zaniechanie wydania wyroku uniewinniającego, nie ma charakteru pierwotnego, w stosunku do dalszej części zarzutu, to jest do twierdzeń o nie uprzedzeniu oskarżonego o odpowiedzialności karnej za o złożenie fałszywego oświadczenia przez osobę uprawnioną w rozumieniu art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, które następnie miało skutkować brakiem winy umyślnej.

Rozpocząć analizę należało więc od uchybienia pierwotnego, a więc zarzutu braku pouczenia oskarżonego o odpowiedzialności karnej. Pogląd ten jest całkowicie błędny. Sąd Okręgowy akceptuje stanowisko Sądu Rejonowego, iż uprzedzenie o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia – także przez kierownika zamawiającego, nie musi być dokonane ustnie przez inną osobę. Skutki w postaci powstania po stronie kierownika zamawiającego odpowiedzialności karnej, rodzi także pisemne pouczenie zawarte w – jak w niniejszej sprawie, w samej treści dokumentu oświadczenia. Pogląd odmienny kłóci się wręcz z zasadami logiki i zwyczajnie nie może być zaakceptowany. Tym samym Sąd Okręgowy podzielił pogląd, iż oskarżony został skutecznie pouczony o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia o braku okoliczności powodujących wyłączenie go od udziału w postępowaniu przetargowym.

Analizując sprawę niniejszą Sąd Odwoławczy uznał jednakże, że istnieją podstawy do uwzględnienia zarzutu z pkt IV apelacji obrońcy oskarżonego. Zdaniem Sądu Okręgowego okoliczności faktyczne w niniejszej, konkretnej sprawie przekonują, iż czyn oskarżonego – zakwalifikowany jako przestępstwo z art. 233 § 6 k.k. i § 1 k.k., w realiach niniejszej sprawy, uznać należało za czyn o znikomym stopniu społecznej szkodliwości.

Stosownie do treści art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy społeczna szkodliwość czynu jest znikoma. Społeczna szkodliwość to tzw. materialna treść przestępstwa. Oznacza ona społeczną rację penalizacji określonych zachowań, przy czym jest kategorią stopniowalną, a jej znikomość prowadzi do zniesienia przestępności czynu i obliguje do umorzenia wszczętego postępowania. Z zasady nullum crimen sine periculo sociali wynika bowiem, że przestępstwem powinien być czyn społecznie szkodliwy. Ocena stopnia społecznej szkodliwości jest wypadkową przesłanek przedmiotowych i podmiotowych, wymienionych w art. 115 § 2 k.k. Ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. , nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej «ujemności» tkwiącej w poszczególnych okolicznościach i dlatego też, jeżeli w art. 1 § 2 k.k. mówi się o znikomej społecznej szkodliwości czynu, to wymóg znikomości dotyczy społecznej szkodliwości ocenianej kompleksowo, nie zaś jej poszczególnych faktorów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2009 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt WA 1/09). Szczególnym zadaniem Sędziów jest ocena społecznej szkodliwości przestępstwa w ramach przyjmowanej kwalifikacji prawnej, by czyny błahe zostały odróżnione od poważnych, a każdy z nich został odpowiednio ukarany (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2019 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt VI KA 3/19 ).

Powracając na grunt przedmiotowej sprawy, wskazać należy, że Sąd Okręgowy dokonując oceny społecznej szkodliwości czynu z art. 233 § 6 k.k., uwzględnił w szczególności element motywacyjny oskarżonego, sposób i okoliczności popełnienia przez oskarżonego czynu. Wskazać należy, że:

⚫

oskarżony B. P. (1) działał w specyficznych okolicznościach motywacyjnych. Postępowanie przetargowe, którego dotyczyło postępowanie karne, było trzecim z kolei mającym wyłonić wykonawcę na wykonanie zamówienia p.n. „Budowa żłobka samorządowego w R. wraz z zagospodarowaniem terenu”. Uprzednie dwa zostały unieważnione z uwagi na brak oferentów.

⚫

oferta złożona przez konsorcjum firm 2K Serwis Sp. z o.o. sp. k, N. T. I (...) Sp. z o.o., dalej jako Konsorcjum, była jedyną ofertą, która została złożona w postępowaniu o udzieleniu zamówienia publicznego, p.n. „Budowa żłobka samorządowego w R. wraz z zagospodarowaniem terenu”.

⚫

oferta złożona przez Konsorcjum została zweryfikowana bez udziału oskarżonego. Komisja Przetargowa została powołana w dniu 01.02.2019r. na podstawie (...) nr (...) Wójta Gminy R. z 1 lutego 2019r. w sprawie powołania Stałej Komisji Przetargowej. Ocena ofert i ocena spełnienia przez wykonawców warunków udziału w postępowaniu, należały do zadań Komisji. Komisja zaproponowała wybór oferty złożonej przez Konsorcjum, gdyż wykonawca spełniał wszystkie warunki udziału w postępowaniu, a oferta odpowiadała wszystkim warunkom określonym w specyfikacji istotnych warunków zamówienia.

⚫

W toku prowadzonego postępowania nie wskazywano, aby ocena oferty i spełnienia przez wykonawców warunków udziału w postępowaniu, zostały wykonane nieprawidłowo.

⚫

decyzja o zwiększeniu wydatków na realizację zamówienia publicznego p.n. „Budowa żłobka samorządowego w R. wraz z zagospodarowaniem terenu”, nie została podjęta samodzielnie przez oskarżonego, ale wyrażona w Uchwale Rady Gminy R. nr X/71/2019r. z dnia 5 lipca 2019r.

⚫

istniało bardzo duże społecznego zapotrzebowanie na budowę żłobka.

⚫

inwestycja została zrealizowana na najwyższym poziomie z uwzględnianiem nowoczesnych technologii, o czym świadczą zdobywane od jej powstania nagrody.

⚫

brak jest zastrzeżeń co do samego procesu budowlanego.

⚫

inwestycja została rozliczona w sposób niebudzący wątpliwości, a wykonawca został obciążony karami umownymi. Nie sposób przypisać tym samym, oskarżonemu B. P. (1) niewłaściwej motywacji czy preferowania osoby z nim spowinowaconej kosztem innych oferentów czy interesu majątkowego Gminy.

⚫

w sprawie brak jest podstaw by twierdzić, że w przypadku, gdyby oskarżony złożył prawdziwe oświadczenie, postępowanie przetargowe zakończyłoby się w inny sposób, niż wyborem oferty Konsorcjum.

⚫

B. P. jest osobą niekaraną, zaś samo złożenie nieprawdziwego oświadczenia uznać należy za jednorazowy incydent.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, iż tożsamy pogląd o znikomości społecznej szkodliwości czynu oskarżonego – dodatkowo w okolicznościach stawiania mu zarzutu z art. 231§1kk, wyeliminowanego w toku postępowania sądowego, wyraził Prokurator Prokuratury Rejonowej w Przasnyszu w postanowieniu o umorzeniu postępowania z dnia 28 lutego 2022r., który postępowanie wobec B. P. (1) umorzył, właśnie w związku ze stwierdzeniem w jego czynach znikomej społecznej szkodliwości.

Z punktu widzenia oceny materiału dowodowego ta decyzja Prokuratora jawi się jako słuszna.

Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy podzielając zarzut apelacyjny w tym zakresie uznał, iż czyn oskarżonego jest czynem o znikomym stopniu społecznej szkodliwości.

Wniosek

1.  Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k, w zw. z art. 456 k.p.k. obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie B. P. (1) od zarzucanego mu czynu, względnie umorzenie postępowania.

2.  Na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. obrońca wniósł o rozważenie przez Sąd Odwoławczy zasadności wystąpienia do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcia zagadnienia wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: czy przewidziany w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (tekst jednolity z dnia 11 września 2019 r., Dz.U. z 2019 r. poz. 1843) wymóg poprzedzenia oświadczenia przedmiocie istnienia podstaw wyłączenia od udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego uprzedzenia osoby składającej oświadczenie o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia dotyczy także kierownika zamawiającego, a jeżeli tak to kto i w jakiej formie i treści winien dokonać tego uprzedzenia?”

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu z pkt IV apelacji obrońcy oskarżonego. Przyjęcie, że czyn oskarżonego cechował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, jak również mając na uwadze brzmienie art. 437 § 2 k.p.k., zgodnie z którym Sąd Odwoławczy umarzając postępowanie, także w trybie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. zaskarżony wyrok musi uchylić.

Sąd nie znalazł podstaw, aby wystąpienia do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcia zagadnienia wskazywanego przez obrońcę.

3.2.

Oskarżony nie podniósł zarzutów w apelacji, jednakże analiza wniesionego środka odwoławczego wskazuje, że oskarżony kwestionuje prawidłowość ustalenia zamiaru z jakim działał oskarżony, to jest przyjęcie, że oskarżony umyślnie złożył nieprawdziwe oświadczenie dotyczące budowy żłobka w R., w sytuacji gdy jego działanie można oceniać w kategorii błędu lub działania nieumyślnego, polegającego na zaniechaniu dokonania sprawdzenia tego co podpisuje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazał się bezzasadna.

Sąd Rejonowy nie popełnił błędu czyniąc ustalenia faktyczne, w tym także te dotyczące zamiaru z jakim działał oskarżony (skarżący kwestionując prawidłowość ustalenia zamiaru, z jakim działał oskarżony, w istocie kwestionuje zasadniczy w procesie karnym element ustaleń faktycznych).

Sąd Odwoławczy podziela dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę wyjaśnień oskarżonego, w której wskazywał on, że nie wiedział co oznacza zapis o „powinowactwo w linii bocznej do drugiego stopnia”. Sąd Rejonowy zasadnie zwrócił uwagę, że oskarżony jest z wykształcenia prawnikiem i już w świetle tej okoliczności, jego wyjaśnienia brzmią zwyczajnie niewiarygodnie. Gdyby nawet oskarżony nie rozumiał znaczenia linii i stopni powinowactwa miał obowiązek zasięgnąć fachowej porady. Nadto nie było to pierwsze postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego, w którym czynności wykonywał oskarżony. Oskarżony działając jako kierownik zamawiającego, obowiązany jest w każdym postępowaniu do składania oświadczenia o braku podstaw do wyłączenia z udziału w postępowaniu przetargowym – podstawy wyłączenia są uregulowane ustawowo, a więc nie są zmienne/inne dla każdego postępowania. Należy zwrócić również uwagę, że argumentacja oskarżonego była niespójna. Z jednej bowiem strony powoływał się na niezrozumienie, co oznacza „powinowactwo w linii bocznej do drugiego stopnia”, a z drugiej wskazuje, że jego działanie można oceniać w kategorii błędu lub działania nieumyślnego, polegającego na zaniechaniu dokonania sprawdzenia tego co podpisuje. Nie mniej trudno sobie wyobrazić, by jakikolwiek organ tłumaczył się, że podpisał dokumenty bez zapoznania się z ich treścią.

W świetle powyższego Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że działanie oskarżonego miało charakter umyślny.

Wniosek

Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty apelacji okazały się bezzasadne, w konsekwencji nie uwzględniono wniosków apelacji.

3.3.

Prokurator powołując się na art. 427§1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 i 3 kpk podniósł zarzuty:

- obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia-art. 7 kpk, art. 366§1 kpk i art. 410 kpk poprzez dowolną i sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego w postaci pominięcia przy ustalaniu całości stanu faktycznego sprawy i nie nadania tym samym odpowiedniej rangi dowodom uznanym przez Sąd I instancji za wiarygodne w postaci dokumentów - protokołu z posiedzenia komisji przetargowej, zawiadomienia z wyboru oferty, udzielonego pełnomocnictwa, dokumentu powołania komisji przetargowej oraz zawartej przez oskarżonego umowy z wykonawcą, wyrażające się w błędnej ocenie, iż dowody te nie wykazują, iż oskarżony dopuścił się niedopełnienia obowiązków działając na szkodę interesu publicznego;

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że oskarżony nie działał na szkodę interesu publicznego, podczas gdy wnikliwa i rzetelna ocena dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie prowadzi do wniosku, że działanie oskarżonego B. P. (1) spowodowało narażenie interesu publicznego na niebezpieczeństwo wystąpienia szkody, które to miało charakter konkretny, wyrażający się w podejmowaniu przez oskarżonego czynności i aktywnym udziale w toku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego i zawarciu z wyłonionym w jego toku wykonawcą umowy, gdy wymieniony winien być wyłączony z udziału w tym postępowaniu i nie mógł pełnić funkcji kierownika zamawiającego, a powyższy błąd w ustaleniach faktycznych rzutował w konsekwencji na błędnie przyjętą kwalifikację prawną czynu jako wypełniającego znamiona jedynie przestępstwa z art. 233§6 w zw. z §1 kk, gdy tymczasem czyn ten wypełniał ponadto znamiona przestępstwa z art. 231 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Przasnyszu okazała się bezzasadna.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k., art. 366§1 k.p.k i art. 410 k.p.k. poprzez dowolną i sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, ocenę materiału dowodowego w postaci pominięcia przy ustalaniu całości stanu faktycznego sprawy i nie nadania tym samym odpowiedniej rangi dowodom uznanym przez Sąd I instancji za wiarygodne w postaci dokumentów - protokołu z posiedzenia komisji przetargowej, zawiadomienia z wyboru oferty, udzielonego pełnomocnictwa, dokumentu powołania komisji przetargowej oraz zawartej przez oskarżonego umowy z wykonawcą, wyrażające się w błędnej ocenie, iż dowody te nie wykazują, iż oskarżony dopuścił się niedopełnienia obowiązków działając na szkodę interesu publicznego, należało uznać za bezzasadny.

Przypomnieć należy, że zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. może być skutecznie podniesiony wyłącznie w sytuacji gdy Sąd oparł swoje ustalenia faktyczne na dowodach, które formalnie nie zostały ujawnione w toku postępowania, bądź też gdy mimo formalnego przeprowadzenia dowodu Sąd pominął go zupełnie w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego. Żadna z tych sytuacji w przedmiotowej sprawie nie zachodzi a zarzuty zawarte w apelacji sprowadzają się w rzeczywistości do kwestionowania dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, co nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k.

W art. 366 § 1 k.p.k. określony jest sposób procedowania przewodniczącego składu orzekającego Sądu I Instancji, który ma czuwać nad prawidłowym przebiegiem rozprawy bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy. Brak jest podstaw do twierdzenia, by w niniejszym procesie doszło do naruszenia przepisu art. 366 § 1 k.p.k. , wszak skarżący nie podnosi zarzutu niekompletności materiału dowodowego.

Ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu orzekającego, bowiem także odwołujący, podnoszący ów zarzut, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że Sąd winien wysnuć wnioski zgodnie z intencją skarżącego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (nie jakiekolwiek, lecz istotne) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt II AKa 67/12), a takich naruszeń, na kanwie przedmiotowej sprawy, skarżący skutecznie nie wykazał. Podkreślić należy, że skarżący nie kwestionuje dokonanej przez Sąd Rejonowy wiarygodności poszczególnych dowodów wymienionych w zarzucie, jak również de facto nie wykazuje, aby Sąd Rejonowy pominął istotny dowód/istotne dowody w sprawie. W zasadzie apelacja skarżącego sprowadza się do wskazania, własnej, subiektywnej interpretacji wymienionych w zarzucie dowodów. Jednakże tak postawiony zarzut nie mógł okazać się skuteczny.

Również podniesiony przez oskarżyciela błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu przez Sąd Rejonowy, że oskarżony nie działał na szkodę interesu publicznego, należało uznać za bezzasadny. Oskarżyciel w swojej apelacji podnosił, że w jego ocenie zachowanie oskarżonego B. P. (1) wyczerpywało również znamiona czynu określonego w art. 231 § 1 k.k. Wniosek ten skarżący wywodzi – jak to wynika ze środka odwoławczego – z powstania stanu narażenia interesu publicznego na powstanie szkody, które to narażenie powstało na skutek złożenia przez oskarżonego fałszywego w swej treści oświadczenia o którym mowa 17 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. 2019.1843) obowiązującej w czasie przetargu – obecnie art. 56 ust. 4 ustawy z dnia 11 września 2019r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. 2019.2020), a w konsekwencji aktywnego udziału w toku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego i zawarciu z wyłonionym w jego toku wykonawcą umowy. Według oskarżyciela działania oskarżonego, które podjął on po złożeniu fałszywego oświadczenia i nie wyłączenie się z postępowania dotyczącego realizacji zamówienia publicznego w postaci budowy żłobka, uniemożliwiły dokonanie bezstronnej i obiektywnej oceny tego postępowania. Jednocześnie działania te wywołały stan realnego i konkretnego narażenia interesu publicznego na szkodę, która według oskarżyciela mogła przybrać postać np. unieważnienia umowy czy też nałożenia na zamawiającego kary pieniężnej.

Tak sformułowany zarzut apelacji nie mógł być podzielony przez Sąd Odwoławczy. W ocenie Sądu bowiem, skarżący argumentację swojego stanowiska wywodzi nie z realiów konkretnej sprawy, a z poszczególnych zapisów prawa zamówień publicznych. Sąd Odwoławczy podziela stanowisko Sądu Rejonowego – że interes publiczny podlegający ochronie art. 231 k.k. to interes oparty na prawie materialnym, a nie na stosowaniu właściwej procedury (w przeciwnym razie każde przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków należałoby utożsamiać z działaniem na szkodę interesu publicznego (nawet gdyby przynosiło nie szkodę a pożytek) - (por. wyrok SA w Warszawie z 24.05.2017 r., II AKa 120/17, LEX nr 2317720). Oczywistym jest, że pojęcie „działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego” jest pojęciem nieprecyzyjnym. Wykazanie realizacji znamion czynu z art. 231 § 1 k.k. wymaga skonkretyzowania interesu na szkodę którego działa sprawca. Takiego skonkretyzowania interesu publicznego, w który to interes swoim zachowaniem godził lub mu zagrażał oskarżony B. P. (1), oskarżyciel nie wykazał, wskazując – co najwyżej – czysto hipotetyczne szkody czy narażenia jakie mogłyby nastąpić. Oskarżyciel pomija rolę i zadania Komisji Przetargowej w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego. W postępowaniu „Budowa żłobka samorządowego w R. wraz z zagospodarowaniem terenu” ocena ofert i ocena spełnienia przez wykonawców warunków udziału w postępowaniu, należały do zadań Komisji Przetargowej. Komisja zaproponowała wybór oferty złożonej przez Konsorcjum, gdyż wykonawca spełniał wszystkie warunki udziału w postępowaniu, a oferta odpowiadała wszystkim warunkom określonym w specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Oferta Konsorcjum otrzymała najwyższą liczbę punktów. Istotna w sprawie jest także okoliczność, że na żadnym etapie postępowania karnego, oskarżyciel nie wskazywał, aby ocena oferty Konsorcjum została dokonana nieprawidłowo. Brak jest więc podstaw do kwestionowania dokonanego wyboru złożonej w toku postępowania oferty, co czyni narażenie interesu publicznego kwestią całkowicie hipotetyczną.

Zdaniem oskarżyciela publicznego, dopatrywać się narażenia interesu publicznego na szkodę, można np. w postaci unieważnienia umowy czy też nałożenia na zamawiającego kary pieniężnej. Jednakże oskarżyciel „zapominał” wskazać, że zastosowanie tych instytucji wymaga, aby czynność dokonana z naruszeniem przepisu ustawy, miała lub mogła mieć wpływ na wynik postępowania. Natomiast do postępowania na budowę żłobka, przystąpił tylko jeden oferent - wykonawca spełniał wszystkie warunki udziału w postępowaniu, przy czym jak wskazano już wyżej – sama oferta odpowiadała wszystkim warunkom określonym w specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Tym samym narażenie interesu publicznego w sprawie niniejszej należało uznać za kwestię całkowicie hipotetyczną. Stan taki zaś powoduje niemożność wykazania działania na szkodę interesu publicznego, jako przesłanki odpowiedzialności B. P. (1) jako wójta gminy R. na płaszczyźnie z. art. 231 § 1 k.k.

Zasadą postępowania karnego jest, że ciężar dowodu obciąża oskarżyciela. To oskarżyciel musi udowodnić zaistnienie zarówno znamion określonych przestępstw jak i sprawstwa oskarżonego. Przy czym należy oskarżonemu udowodnić winę w sposób pewny i wolny od wątpliwości. To rolą organów ścigania jest zebranie takich dowodów, które po przedstawieniu ich sądowi wraz z aktem oskarżenia pozwolą na udowodnienie winy a nie tylko na możliwość jej domniemywania. Na sądzie orzekającym ciąży przy tym obowiązek badania oraz uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów, przekonanie o winie w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu sąd powinien logicznie i przekonująco umotywować w uzasadnieniu wyroku. Sąd orzekający w konkretnej sprawie orzeka na podstawie konkretnych dowodów i to zwłaszcza tych dostarczonych przez oskarżyciela publicznego. Skoro zaś te dowody nie pozwalają na jednoznaczne, ponad wszelką wątpliwość, wykazanie winy oskarżonego popełnienia przestępstwa z. art. 231 § 1 k.k., to należało uznać, że wyrok Sądu Rejonowego w tym zakresie był słuszny. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 grudnia 2021 r., II A Ka 141/21 LEX nr 3314629 wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 19 października 2021 r. II AKa 81/21,LEX nr 3272995).

Wniosek

Prokurator na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że czyn oskarżonego wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 231 § 1 kk w zb. z art. 233§6 kk w zw. z art. 233§ 1 kk w zw. z art. 11 §2 kk i wymierzenie kary za tak zakwalifikowany czyn.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty apelacji okazały się bezzasadne, w konsekwencji nie uwzględniono wniosków apelacji.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy:

I.  uchylił wyrok Sądu I Instancji,

II.  ustalił, iż oskarżony B. P. (1) w dniu 18 lipca 2019r. w R., pow. (...), woj. (...), będąc funkcjonariuszem publicznym – Wójtem Gminy R., działając jako kierownik zamawiającego w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego p.n. „Budowa żłobka samorządowego w R. wraz z zagospodarowaniem terenu” w trybie ustawy z dnia 29 stycznia 2004r Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. 2019.1843) obowiązującej w czasie przetargu – obecnie ustawy z dnia 11 września 2019r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. 2019.2020), będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia, wynikającej z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. 2019.1843) obowiązującej w czasie przetargu – obecnie art. 56 ust. 4 ustawy z dnia 11 września 2019r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. 2019.2020) – w oświadczeniu złożonym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. 2019.1843) obowiązującej w czasie przetargu – obecnie art. 56 ust. 1 i 2 pkt 2 i ust. 4 ustawy z dnia 11 września 2019r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. 2019.2020) złożył fałszywe pisemne oświadczenie, w którym podał, że nie pozostaje w stosunku powinowactwa w linii bocznej do drugiego stopnia z członkiem organu zarządzającego wykonawcy ubiegającego się o udzielenie zamówienia publicznego, co nie było prawdą, gdyż w rzeczywistości G. C. wiceprezes Zarządu N.T.I. (...) Sp. z o.o. z/s w W., biorący udział w postępowaniu, jest bratem jego żony (szwagrem), co winno skutkować wyłączeniem go od udziału w postępowaniu, to jest czynu wypełniającego dyspozycję art. 233§6k.k. w zw. z art. 233§1k.k., wobec uznania, iż społeczna szkodliwość tego czynu jest znikoma, na podstawie art. 17§1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2k.k. postępowanie umorzył.

Zwięźle o powodach zmiany

Uznanie przez Sąd Odwoławczy, że czyn oskarżonego cechował się znikomą społeczną szkodliwością czynu (szczegółowo argumentacja w tym zakresie została przedstawiona w części 3.1. uzasadnienia). Sąd Odwoławczy miał również na uwadze treść art. 437 § 2 k.p.k., zgodnie z którym Sąd Odwoławczy umarzając postępowanie, także w trybie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. zaskarżony wyrok musi uchylić.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III. 

Sąd Odwoławczy z uwagi na uchylenie wyroku Sądu I Instancji i umorzenie postępowania koszty postępowania za obie instancje przejął na rachunek Skarbu Państwa.

PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 14 listopada 2022r., sygn. akt II K 277/22 – w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 14 listopada 2022r., sygn. akt II K 277/22 – w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 14 listopada 2022r., sygn. akt II K 277/22 – w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana