Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSO. Anna Łaszczych (spr.)

Sędziowie SO. Ryszard Warda

SO. Marek Konrad

Protokolant Katarzyna Bojnicka

w obecności Prokuratora Okręg. Tomasza Mierzejewskiego

oraz przy udziale oskarżycieli posiłkowych M. S. (1) i A. S. (1)

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2016 r.

sprawy P. W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i inne

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego, prokuratora, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego M. S. (1) i oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Pułtusku

z dnia 30 października 2015 r. sygn. akt II K 28/15

o r z e k a :

1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt IV w zakresie czynów z pkt 3, 4 i 5 aktu oskarżenia i przekazuje sprawę w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w Pułtusku do ponownego rozpoznania,

2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie,

3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. C. kwotę 516,60 złotych (w tym podatek VaAT) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

4. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. K. kwotę 516,60 złotych (w tym podatek VAT) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemu M. S. (1) w postępowaniu odwoławczym,

5. zwalnia oskarżonego i oskarżyciela posiłkowego M. S. (1) od kosztów i opłat sądowych za drugą instancję.

Sygn. akt II Ka 59/16

UZASADNIENIE

P. W. został oskarżony o to, że:

1. w okresie od lipca 2012 r. do 16 września 2012 r. w miejscowości D. gm. W. wielokrotnie groził M. S. (1) pobiciem, pozbawieniem życia i spaleniem dobytku, a groźby te wzbudzały w pokrzywdzonym uzasadniającą obawę, że zostaną spełnione, a czynów tych dopuścił się w krótkich odstępach czasu w wykonywaniu z góry powziętego zamiaru, przy czym czynów tych dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w okresie od 12 stycznia 2006 r. do 31 lipca 2007 r. za umyślne przestępstwo podobne orzeczone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Pułtusku w sprawie II K 126/04,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2. w okresie od lipca 2012 r. do 16 września 2012 r. w miejscowości D. gm. W.wielokrotnie groził A. S. (1) pobiciem i pozbawieniem życia, a groźby te wzbudzały w pokrzywdzonej uzasadniającą obawę, że zostaną spełnione, a czynów tych dopuścił się w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przy czym czynów tych dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w okresie od 12 stycznia 2006 r. do 31 lipca 2007 r. za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Pułtusku w sprawie II K 126/04, przy czym czynów tych dopuścił się w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

3. w bliżej nieustalonym dniu lipca 2012 r. w miejscowości D. gm. W. odepchnął i uderzył pięścią w twarz B. K., czym naruszył jego nietykalność cielesną, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w okresie od 12 stycznia 2006 r. do 31 lipca 2007 r. za umyślne przestępstwo podobne orzeczone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Pułtusku w sprawie II K 126/04,

tj. o czyn z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4. w bliżej nieustalonym dniu lipca 2012 r. w miejscowości D. gm. W. uderzył swoją głową w okolice twarzy K. O., czym naruszył jego nietykalność cielesną, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w okresie od 12 stycznia 2006 r. do 31 lipca 2007 r. za umyślne przestępstwo podobne orzeczone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Pułtusku w sprawie II K 126/04,

tj. o czyn z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

5. w bliżej nieustalonym dniu lipca 2012 r. w miejscowości D. gm. W. publicznie i bez powodu, okazując przez to lekceważenie dla porządku prawnego trzykrotnie uderzył pięścią w twarz G. J., czym naruszył jego nietykalność cielesną, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w okresie od 12 stycznia 2006 r. do 31 lipca 2007 r. za umyślne przestępstwo podobne orzeczone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Pułtusku w sprawie II K 126/04,

tj. o czyn art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 30 października 2015 r. wydanym w sprawie sygn. akt II K 28/15 Sąd Rejonowy w Pułtusku:

I. oskarżonego P. W. uznał za winnego tego, iż w okresie od lipca 2012 r. do 16 września 2012 r. w miejscowości D. gm. W.działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie groził M. S. (1) pobiciem, pozbawieniem życia i spaleniem dobytku, a groźby te wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będą spełnione, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. 12 k.k. w zw. 64 § 1 k.k. i za to na mocy art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 190 § 1 k.k. i wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. oskarżonego P. W. uznał za winnego tego, że w okresie od lipca 2012 r. do 16 września 2012 r. w miejscowości D. gm. W. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie groził A. S. (1) pobiciem i pozbawieniem życia, a groźby te wzbudziły u zagrożonej uzasadnioną obawę, że będą spełnione, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu z art. 190 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. i za to na mocy art.190 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 190 §1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III. na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego P. W. w pkt I i II jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł wobec niego karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na mocy art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu P. W. w zakresie czynów opisanych szczegółowo w punktach 3, 4 i 5 aktu oskarżenia;

V. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. C. kwotę 929,88 złotych (w tym podatek VAT) tytułem zwrotu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

VI. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. K. kwotę 929,88 złotych (w tym podatek VAT) tytułem zwrotu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemu.

VII. kosztami procesu w 3/5 częściach obciążył Skarb Państwa, zaś od uiszczenia pozostałych 2/5 części tych kosztów zwolnił oskarżonego P. W. obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego P. W., prokurator, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego M. S. (1) oraz oskarżony P. W..

Obrońca oskarżonego P. W. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił orzeczeniu na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ na treść wyroku przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, iż oskarżony P. W. dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Podnosząc ten zarzut obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczącej umorzenia trzech czynów z art. 217 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. na zasadzie art. 17 §1 pkt 3 k.p.k. na niekorzyść oskarżonego P. W..

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 i 3 k.p.k. prokurator zarzucił wyrokowi:

- obrazę przepisów prawa karnego materialnego tj. art. 1 § 2 k.k. i art. 115 § 2 k.k. poprzez nie uwzględnienie wszystkich przesłanek stopnia szkodliwości społecznej czynu, a zwłaszcza zamiaru i motywacji sprawcy, a przez to wyrażenie błędnego poglądu, że społeczna szkodliwość popełnionych przez oskarżonego czynów z art. 217 §1 k.k. jest znikoma i w następstwie tego niesłuszne umorzenie postępowania w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu pkt 3, 4, 5 aktu oskarżenia;

- błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż okoliczności podmiotowe i przedmiotowe popełnionych przez oskarżonego czynów uzasadniają przyjęcie, iż czyny z art. 217 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. są w znikomym stopniu szkodliwe społecznie, podczas gdy rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia zarzucanych P. W. czynów z art. 217 §1 k.k., zamiar i motywacja sprawcy prowadzą do wniosku, iż czyny popełnione przez oskarżonego są społecznie szkodliwe w stopniu wyższym niż znikomy.

Podnosząc powyższe zarzuty prokurator wniósł o uchylenie pkt IV wyroku dot. umorzenia postępowania w zakresie czynów z pkt. 3, 4, 5 aktu oskarżenia oraz przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego M. S. (1) zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego w zakresie kary wymierzonej oskarżonemu za czyn na szkodę oskarżyciela posiłkowego M. S. (1) i kary łącznej.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił wyrokowi:

- rażącą łagodność kary poprzez orzeczenie za czyn przypisany oskarżonemu w pkt I wyroku, tj. za czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na szkodę oskarżyciela posiłkowego M. S. (1) kary pozbawienia wolności w wysokości 8 miesięcy, tj. 2/9 zagrożenia w sytuacji występowania wielu okoliczności obciążających oskarżonego i braku okoliczności łagodzących.

W konsekwencji wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonemu kary jednostkowej za czyn przypisany oskarżonemu w pkt I wyroku, tj. występek określony w art. 190 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na szkodę oskarżyciela posiłkowego M. S. (1) kary 2 lat i 6 sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności a także wniósł o zasądzenie na jego rzecz opłaty z tytułu pomocy prawnej świadczonej oskarżycielowi posiłkowemu M. S. (1) w postępowaniu odwoławczym.

Oskarżony P. W. zaskarżył wyrok w całości i zarzucił wyrokowi błędy w ustaleniach faktycznych poczynionych w sprawie. W uzasadnieniu apelacji oskarżony przedstawił własną wersję zdarzeń z udziałem rodziny S. oraz zakwestionował wiarygodność świadków, zwłaszcza pokrzywdzonych M. i A. S. (1). Podniósł także fakt oddalenia przez Sąd zgłaszanych wniosków dowodowych, co doprowadziło do jego skazania. Oskarżony kwestionuje ponadto prawidłowość działań policji i prokuratury w sprawach toczących się z jego udziałem.

Treść apelacji oskarżonego P. W. wskazuje, że wnosi o zmianę wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odnośnie apelacji prokuratora.

Apelacja prokuratora jest o tyle zasadna, że skutkowała uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w zaskarżonym zakresie Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Trafnie podnosi prokurator w apelacji zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 1 § 2 k.k. i art. 115 § 2 k.k. Sąd Rejonowy umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu P. W. w zakresie czynów opisanych w pkt 3, 4 i 5 aktu oskarżenia, a polegających na naruszeniu nietykalności cielesnej pokrzywdzonych B. K. (pkt 3), K. O. (pkt 4) i G. J. (pkt 5), uznając że szkodliwość społeczna tych czynów jest znikoma. Z uzasadnienia wyroku wynika, że podstawę decyzji Sądu stanowiły takie okoliczności, jak: wspólne spożywanie alkoholu przez oskarżonego i pokrzywdzonych bezpośrednio przed zdarzeniami, w trakcie których doszło do naruszenia ich nietykalności cielesnej, ich znajomość i niejednokrotne wcześniej wspólne spożywanie alkoholu oraz fakt dochodzenia wcześniej do różnych incydentów pomiędzy nimi, czyny jakich dopuścił się oskarżony wobec pokrzywdzonych to jedynie naruszenie ich nietykalności cielesnej, pokrzywdzeni nie wnieśli aktów oskarżenia przeciwko oskarżonemu i gdyby nie to, że prokurator objął te czyny ściganiem z urzędu zapewne nie byłyby one przedmiotem postępowania przed Sądem. Uzasadnienie wyroku pozwala na wysnucie wniosku, co trafnie podnosi prokurator w apelacji, że między oskarżonym P. W. a pokrzywdzonymi B. K., K. O. i G. J. doszło do błahych przepychanek, w których strony były w równym stopniu agresywne. Materiał dowodowy w postaci zeznań pokrzywdzonych absolutnie nie pozwala na wysnucie takiego wniosku. Z zeznań pokrzywdzonych wynika jednoznacznie, że to oskarżony bez powodu wszczął awantury i był stroną agresywną.

Zasadnie podnosi prokurator w apelacji, że Sąd Rejonowy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt 3, 4 i 5 aktu oskarżenia w istocie nie rozważał okoliczności, o których mowa jest w art. 115 § 2 k.k. Przepis art. 115 § 2 k.k. stanowi, że przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszenia reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Kwestie związane ze społeczną szkodliwością czynu wielokrotnie były przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Katalog okoliczności wpływających na stopień społecznej szkodliwości czynu ma charakter enumeratywny. „Zawarty w art. 115 § 2 k.k. katalog okoliczności rzutujących na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu ma charakter zamknięty. Powoduje to, że gdy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości pominięto okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k., zasadnie można podnieść zarzut obrazy prawa materialnego” (wyrok SN z dnia 12.12.2006 r., IV KK 395/06). Ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. Takiej oceny w niniejszej sprawie nie ma.

Prokurator podniósł w apelacji ponadto zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że okoliczności podmiotowe i przedmiotowe popełnionych przez oskarżonego czynów uzasadniają przyjęcie, że czyny z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. są w znikomym stopniu szkodliwe społecznie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do stopnia społecznej szkodliwości czynu można postawić wówczas, gdy przy ocenie stopnia karygodności czynu pominięto okoliczności (lub okoliczność) wymienione w art. 115 § 2 k.k., lub wzięto pod uwagę okoliczności (lub okoliczność) niewyszczególnione w tym przepisie, zaś z zarzutu określonego w art. 438 pkt 3 k.p.k. można byłoby skorzystać w sytuacji, gdyby okolicznościom (lub okoliczności) z art. 115 § 2 k.k. przydano zbyt dużą lub zbyt małą rangę (wyrok SN z dnia 19.10.2004 r., II KK 355/04, OSNwSK 2004, poz. 1837; postanowienie SN z dnia 5.10.2001 r., III KKN 530/99, LexisNexis nr 2102736). Mając na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone we wskazanych orzeczeniach, Sąd Okręgowy uznał, że zasadny jest podnoszony w apelacji prokuratora zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, zaś zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie powinien być podnoszony.

Tego rodzaju uchybienia muszą skutkować uchylenie wyroku w zaskarżonej przez prokuratora apelacją części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Sąd odwoławczy został bowiem pozbawiony możliwości merytorycznej kontroli rozstrzygnięcia zapadłego w sprawie. Ponadto wskazać także należy na treść przepisu art. 454 § 1 k.p.k., który stanowi, że sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie.

Odnośnie apelacji oskarżonego P. W..

Apelacja oskarżonego jest bezzasadna i nie została uwzględniona.

Nietrafny jest podnoszony przez oskarżonego w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd Rejonowy za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść. Podkreślić należy, że Sąd I instancji dokładnie przeprowadził postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie. Część wniosków zgłoszonych przez oskarżonego i jego obrońcę została przez Sąd uwzględniona, a część wniosków Sąd oddalił i należycie uzasadnił swoje stanowisko w tym przedmiocie.

Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie przez Sąd Rejonowy w zakresie czynów popełnionych przez oskarżonego P. W. na szkodę M. S. (1) i A. S. (1) są prawidłowe i znajdują pełne potwierdzenie w przeprowadzonych w sprawie dowodach. Sąd dokonał wnikliwej analizy dowodów dotyczących tych czynów i ich należytej zgodnej z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k. oceny. Wynika to z uzasadnienia wyroku. Najistotniejszymi dowodami w sprawie są zeznania pokrzywdzonych M. S. (1) i A. S. (1) oraz wyjaśnienia oskarżonego P. W.. Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonych, gdyż są one logiczne, spójne, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie w postaci zeznań świadków A. S. (2), M. S. (2), S. S. (2) oraz A. O., J. B., K. O., B. K., G. J., J. P.. Konflikt między oskarżonym a rodziną S. występuje od kilku lat. Wbrew temu, co twierdzi w apelacji oskarżony, nie można dopatrzeć się w zeznaniach pokrzywdzonych jakichkolwiek przejawów dążenia do fałszywego obciążania oskarżonego. Zdaniem oskarżonego Sąd winien dać wiarę jego wyjaśnieniom. Wyjaśnienia oskarżonego, jak każdy dowód w sprawie podlegają analizie i ocenie. Sąd Rejonowy uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne i uzasadnił z jakich przyczyn. Oskarżony kwestionując wiarygodność świadków, zwłaszcza pokrzywdzonych nie przedstawił żadnych przekonywających argumentów, które skutecznie podważyłyby stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie oceny dowodów. Sąd Okręgowy w pełni ocenę tę podziela.

W świetle zebranych w sprawie dowodów wina oskarżonego P. W. w zakresie czynów popełnionych na szkodę M. S. (1) i A. S. (1) nie budzi żadnych wątpliwości. Oskarżony groził pokrzywdzonym w okresie od lipca 2012 r. do 16 września 2012 r. pobiciem, pozbawieniem życia, a M. S. (1) także spaleniem dobytku i groźby te wzbudziły w nich uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Prawidłowa jest przyjęta przez Sąd Rejonowy kwalifikacja prawna czynów popełnionych przez oskarżonego na szkodę M. S. (1) i A. S. (1).

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego P. W..

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i nie została uwzględniona.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości i zarzucił w apelacji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść. Odnośnie błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd Rejonowy za podstawę wyroku, Sąd Okręgowy wypowiedział się przy rozważaniu apelacji oskarżonego, który również podniósł taki zarzut. Obrońca zarzucił w apelacji nieprawidłową ocenę dowodów, co doprowadziło do uznania oskarżonego winnym czynów z pkt 1 i 2 aktu oskarżenia. Zdaniem obrońcy Sąd nie uwzględnił w należyty sposób, że między oskarżonym a rodziną S. od lat trwa konflikt i są to tylko ich wzajemne porachunki. Takie stanowisko obrońcy nie znajduje żadnego uzasadnienia i nie zostało poparte żadnymi argumentami. Co do pozostałych czynów zarzucanych oskarżonemu, obrońca pomimo zaskarżenia wyroku w całości, nie podnosi w apelacji żadnych zarzutów.

Odnośnie apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego M. S. (1).

Apelacja jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Nietrafny jest podnoszony w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności. Wymierzona oskarżonemu P. W. za przypisane mu przestępstwa kara pozbawienia wolności należycie uwzględnia zasady jej wymiaru określone w art. 53 k.k. i okoliczności przedmiotowe oraz podmiotowe niniejszej sprawy. Podnieść należy, że Sąd Rejonowy należycie uzasadnił swoje stanowisko w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary. Sąd miał na uwadze okoliczności, o których mowa jest w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zaostrzenia orzeczonej w stosunku do oskarżonego przez Sąd I instancji kary pozbawienia wolności.

Z tych względów Sąd Okręgowy z mocy art. 437 § 1 k.p.k. orzekł, jak w wyroku.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze, w tym opłatach orzeczono na zasadzie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych z późniejszymi zmianami.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu P. W. i oskarżycielowi posiłkowemu M. S. (1) w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 17 ust. 1 pkt 4 i § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.