Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2018r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Konrad

Protokolant: Ewa Pędzich

przy udziale Prokuratora: Adama Kolbusa

po rozpoznaniu w dniu: 03.10.2018r.

sprawy: A. Ł.

oskarżonego o popełnienie czynów z art. 286§1kk

z powodu apelacji: obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej z dnia 20.04.2018r. w sprawie IIK 389/16

orzeka:

I.  Zmienia zaskarżony wyrok i oskarżonego A. Ł. uniewinnia od popełniania zarzucanych mu czynów

II.  Koszty postępowania odwoławczego przejmuje na rachunek Skarbu Państwa

Sygn. akt IIKa 249/18

UZASADNIENIE

A. Ł. oskarżony został o to, że:

I.  W dniu 14 października 2011r. w W. celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził A. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 137,50zł w ten sposób, że na aukcji internetowej allegro za pośrednictwem konta o nicku „ (...)” oferował do sprzedaży obuwie sportowe maki N. a następnie po przelaniu pieniędzy przez Ł. K. pośredniczącego w transakcji na wskazany rachunek bankowy firmy (...), której był przedstawicielem w kraju o numerze (...), nie wywiązał się z obowiązku przesłania nabywcy zakupionego obuwia

Tj. o czyn z art. 286§1kk

II.  W dniu 14 października 2011r. w W. celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził K. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 242,50zł w ten sposób, że na aukcji internetowej allegro za pośrednictwem konta o nicku „ (...)” oferował do sprzedaży obuwie sportowe maki N. a następnie po przelaniu pieniędzy przez Ł. K. pośredniczącego w transakcji na wskazany rachunek bankowy firmy (...), której był przedstawicielem w kraju o numerze (...), nie wywiązał się z obowiązku przesłania nabywcy zakupionego obuwia

Tj. o czyn z art. 286§1kk

III.  W dniu 21 października 2011r. w W. celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził M. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 157,50zł w ten sposób, że na aukcji internetowej allegro za pośrednictwem konta o nicku „ (...)” oferował do sprzedaży obuwie sportowe maki N. a następnie po przelaniu pieniędzy przez Ł. K. pośredniczącego w transakcji na wskazany rachunek bankowy firmy (...), której był przedstawicielem w kraju o numerze (...), nie wywiązał się z obowiązku przesłania nabywcy zakupionego obuwia

Tj. o czyn z art. 286§1kk

IV.  W dniu 03 listopada 2011r. w W. celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Ł. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 275zł w ten sposób, że na aukcji internetowej allegro za pośrednictwem konta o nicku „ (...)” oferował do sprzedaży obuwie sportowe maki N. a następnie po przelaniu pieniędzy przez Ł. K. pośredniczącego w transakcji na wskazany rachunek bankowy firmy (...), której był przedstawicielem w kraju o numerze (...), nie wywiązał się z obowiązku przesłania nabywcy zakupionego obuwia, w wyniku czego Ł. K. na podstawie żądania nabywcy dokonał zwrotu kwoty 275zł stanowiącą wartość zakupionego obuwia

Tj. o czyn z art. 286§1kk

Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej, wyrokiem z dnia 20.04.2018r. w sprawie IIK 389/16, uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, ustalając, iż działał on w z zamiarem wprowadzenia osoby pokrzywdzonej w błąd co do wykonania zawartych umów oraz przyjmując, iż działał on w warunkach ciągu przestępstw i za tak opisany czyn z art. 286§1kk w zw. z art. 91§1kk skazał i na podstawie art. 286§1kk w zw. z art. 91§1kk i w zw. z art. 37a kk wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10zł.

Rozstrzygnął także o kosztach sądowych oraz opłacie.

Apelację od powyżej wskazanego wyroku, wniósł obrońca oskarżonego wyrok zaskarżając w całości na korzyść oskarżonego.

Wyrokowi zarzucił:

a.  Obrazę przepisów postępowania – art. 7 i 410kpk poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów i poprzez nieuzasadnioną odmowę przyznania wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego,

b.  Obrazę przepisów postępowania - art. 7 i 410kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, że oskarżony oferował do sprzedaży obuwie, gdy w rzeczywistości oferował je Ł. K.

c.  Obrazę przepisów postępowania – art. 410 w zw. z art. 92kpk poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nie wynikających z materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania, tj. przyjęcie, że oskarżony wyczerpał znamiona zarzucanych mu czynów, kiedy z zeznań świadków i materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie to nie wynika,

d.  Obrazę przepisów postępowania – art. 4, 7, 410, i 424§1pkt 1 kpk poprzez ustalenie okoliczności faktycznych na podstawie niekompletnego materiału dowodowego,

e.  W konsekwencji wyżej wskazanych zarzutów, Sąd naruszył art. 410 w zw. z art. 424kpk poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstaw orzeczenia na skutek niewskazania w uzasadnieniu wyroku, które fakty uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, co uniemożliwia kontrolę odwoławczą (pisownia oryginalna).

Nadto zarzucił:

a.  Naruszenie art. 7, 410 i 424kpk przez przyjęcie za udowodnione faktu, że oskarżony chciał z zamiarem bezpośrednim nie wywiązać się z rzekomo zawartych umów i wprowadzić pokrzywdzonych w błąd, co doprowadziło do wadliwego ustalenia, iż oskarżony popełnił zarzucane czyny i jest winny a w konsekwencji do wydania błędnego rozstrzygnięcia w sprawie

W konkluzji swojej apelacji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie go od zarzucanych czynów.

Sąd zważył co następuje:

Wniesienie apelacji okazało się skuteczne i doprowadziło do zmiany zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienia oskarżonego od popełnienia stawianych mu zarzutów.

Wskazać jednakże należy, iż wniesiony środek odwoławczy sporządzony został w sposób odbiegający od kanonów profesjonalizmu, zawiera wielokrotne powielenia tożsamych w istocie rzeczy zarzutów, bądź też zarzuty w swojej konstrukcji wręcz pozbawione logiki.

Dodatkowo podnieść należy, iż sama apelacja jest sporządzona w sposób chaotyczny i niespójny, bez należytego uzasadnienia poszczególnych, podnoszonych w niej zarzutów.

Skarżący posługując się sformułowaniami kodeksowymi, w istocie rzeczy nie odnosi poszczególnych zarzutów do konkretnych dowodów – bądź czyni to szczątkowo – występujących w sprawie.

Z treści apelacji wynika także, zdaniem Sądu Okręgowego, fakt braku rozeznania w brzmieniu przepisów proceduralnych odnoszących się do postępowania dowodowego oraz postępowania odwoławczego co w konsekwencji zapewne doprowadziło do podnoszenia zarzutów, których podnoszenie w sposób jaki uczynił to skarżący, jest wręcz nielogiczne.

Jako przykład takiego zarzutu jest wskazanie naruszenia art. 424§1pkt1kpk (pkt II d) oraz całego art. 424kpk w pkt II e oraz w pkt IIIa. Oczywistym jest – i nie wymaga to jakiejkolwiek pogłębionej analizy, iż zarzut naruszenia przepisów proceduralnych, okazać się może skuteczny o tyle, o ile wskazany zostanie związek pomiędzy naruszeniem danego przepisu – oczywiście także art. 424kpk – a treścią zaskarżonego wyroku.

Biorąc pod uwagę, że uzasadnienie – jakkolwiek wraz z wyrokiem stanowi całość, jest sporządzane po wydaniu wyroku, trudno dociec w jaki sposób naruszenie art. 424kpk miałoby wpływ na treść wyroku.

Jednocześnie zdumienie Sądu budzą twierdzenia skarżącego, odnoszące się do rzekomej niemożności dokonania kontroli odwoławczej. Sąd bowiem w żadnym z przepisów postępowania karnego nie dopatruje się podstaw do dokonania kontroli odwoławczej przez stronę wnoszącą środek zaskarżenia. Dokonanie owej kontroli wydaje się zastrzeżone dla Sądu Odwoławczego.

Pomijając wszakże powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy uznał, iż zasadnym jest zarzut z pkt IIIa apelacji.

Co prawda, także w przypadku tego z zarzutów został on sformułowany w sposób niespójny, z pomieszaniem kwestii odnoszących się do przepisów proceduralnych oraz ustaleń faktycznych, tym niemniej odnosi się on do kluczowej kwestii w sprawie – kwestii możliwości ustalenia istnienia po stronie oskarżonego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej kosztem pokrzywdzonych.

Nie ulega wszak jakiejkolwiek wątpliwości, iż istnienie po stronie oskarżonego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, istniejącego w momencie podejmowania oszukańczych czynności czy też nawet w trakcie ciągu zdarzeń, które doprowadzić mają do wzbogacania oskarżonego kosztem innych osób, jest warunkiem niezbędnym do możliwości przypisania określonej osobie popełnienia czynu z art. 286§1kk.

Kwestia ta jest oczywista.

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony na potrzeby niniejszego postępowania, wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy uznał, że w sprawie nie ma przekonujących i pewnych dowodów, które jednoznacznie wskazywałyby, iż oskarżony dokonując opisanych w zarzutach transakcji, miał zamiar z tychże transakcji nie wywiązać się.

Zdaniem Sądu Okręgowego, działania oskarżonego, miały charakter działań w sferze prawa cywilnego – oskarżony poprzez określone czynności, za pośrednictwem innych osób czy też osoby, wprowadzał do obrotu towar w postaci sportowego obuwia. Jak ustalono, część z owych transakcji nie doszła do skutku z uwagi na - jak wskazywał oskarżony – przyczyny niezawinione przez niego.

Twierdzenia oskarżonego w tym zakresie, są zdaniem Sądu Okręgowego uprawdopodobnione przede wszystkim ilością transakcji, które oskarżony dokonywał a które przebiegły prawidłowo.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie ma w sprawie jakiegokolwiek dowodu, który przemawiałby za przyjęciem tezy, iż w momencie zawierania umów co do dostarczenia obuwia, oskarżony nie miał zamiaru z nich się wywiązać.

Jakkolwiek sam sposób dokonywania sprzedaży obuwia można uznać za ujmując rzecz kolokwialnie dziwny, o tyle jak wynika z materiału dowodowego, owe transakcje które nie doszły do skutku, stanowią niewielki ułamek wszystkich transakcji jakie dokonywał oskarżony, tym bardziej, że transakcji owych dokonywał nie tylko za pośrednictwem świadka K..

Oceniając zaś dowód w postaci zeznań tego świadka, stwierdzić należy, iż zeznania te w żaden sposób nie niweczą oceny materiału dowodowego jaka została wskazana powyżej.

Jak zeznał ten świadek, podjął on współpracę z firmą, polegającą na sprzedaży za pośrednictwem własnego konta na portalu allegro, obuwia sportowego. Na portalu tym świadek za uzyskanie prowizji, miał wystawiać do licytacji obuwie firmy, od której otrzymał katalog. Dodał, iż część transakcji przebiegła prawidłowo, część osób obuwia zaś nie otrzymała i zaczęła fakt ten zgłaszać do niego, jako osoby, która owe obuwie wystawiała na portalu allegro.

Z uwagi na to uznał, że firma, w której sprzedaży towarów uczestniczył to oszuści.

Jakkolwiek zeznania świadka K. uznać można za prawdziwe, o tyle trudno uznać, że ich treść wskazuje na popełnienie przez oskarżonego czynu z art. 286§1kk – właśnie w kontekście istnienia po stronie oskarżonego zamiaru popełnienia takiego czynu.

Co więcej, treść zeznań owego świadka przemawia za przyjęciem, iż zachowania oskarżonego w kontekście stawianych mu zarzutów oceniać należy na płaszczyźnie nieprawidłowego wykonania umów cywilnoprawnych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał za zasadny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do istnienia po stronie oskarżonego zamiaru oszukania osób, które dokonały zakupu obuwia a które owego obuwia nie otrzymały. Błąd ten zaś wynika z błędnej oceny zeznań świadka K. oraz wyjaśnień samego oskarżonego.

Jeszcze raz podkreślić należy, iż sam niewątpliwy fakt nie otrzymania towaru przez część nabywców sam w sobie nie statuuje zaistnienia przestępstwa z art. 286§1kk.

Pozostałe zarzuty, jakie przedstawił w swojej apelacji skarżący, zdaniem Sądu Okręgowego – w kontekście rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego - nie wymagają omówienia.

Co zostało powiedziane wyżej, niezależnie od sposobu sformułowania zarzutów apelacyjnych, uznać należy, iż wyrok Sądu Rejonowego należało skorygować i oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów uniewinnić.

Mając powyższe względy na uwadze orzeczono jak w sentencji.