Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 grudnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSO Anna Łaszczych

Sędziowie SO Wiesław Oryl

SO Magdalena Dąbrowska (spr.)

Protokolant Marlena Achcińska

w obecności Prokuratora Andrzej Luchciński

po rozpoznaniu w dniu 04 grudnia 2013 r.

sprawy przeciwko S. D.

oskarżonemu o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

z powodu apelacji obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 5 września 2013r. w sprawie IIK 1238/12

orzeka:

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Przasnyszu;

Sygn. akt II Ka 321/13

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Przasnyszu oskarżyła S. D. o to, że:

w dniu 13 grudnia 2011 roku w miejscowości R. gm. C. woj. (...) w ruchu lądowym kierował samochodem osobowym marki R. (...) nr. rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości. Badany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikami I. 1,12 mg/l, II 0,83 mg/l

to jest o czyn z art. 178a§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Przasnyszu wyrokiem z dnia 05 września 2013r. w sprawie II K 1238/12 orzekł :

I.  oskarżonego S. D. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a §1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 2 (dwóch) lat, za wyjątkiem pojazdów do prowadzenia których wymagane jest prawo jazdy kategorii T

III.  na podstawie art. 43 § 3 k.k. zobowiązał oskarżonego do zwrotu dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami objętymi orzeczonym zakazem

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym kwotę 243,20 złotych tytułem wydatków i kwotę 200 złotych tytułem opłaty sądowej;

Apelację od wyroku złożył obrońca oskarżonego, zaskarżając powyższy wyrok w całości, zarzucając mu na podstawie:

1.  art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie norm postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia przez obrazę:

- art. 2 § 2 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia na nieprawdziwych ustaleniach faktycznych, zgodnie z którymi oskarżony w dniu 13 grudnia 2011 roku miał rzekomo kierować pojazdem marki R. (...) będąc w stanie nietrzeźwości

- art. 4 k.p.k. poprzez nie zbadanie wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, a w szczególności nie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność czy obrażenia jakie odniósł oskarżony mogły powstać u oskarżonego jako kierowcy pojazdu czy jako pasażera pojazdu;

-art. 7 k.p.k. poprzez ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki i z pominięciem zasad doświadczenia życiowego, przez uznanie, iż oskarżony kierował w dniu 13 grudnia 2011 roku w stanie nietrzeźwości pojazdem marki R. (...), podczas gdy żaden ze świadków zdarzenia, w tym członkowie zespołu ratunkowego, którzy najechali na miejsce zdarzenia, nie wskazali aby oskarżony był kierowcą tego pojazdu, oraz nieuwzględnienie zeznań świadka E. G. i wyjaśnień oskarżonego, którzy wskazali iż oskarżony nie prowadził tego pojazdu w tym czasie;

-art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nie zastosowanie w niniejszej sprawie zasady, iż nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego, poprzez nieuwzględnienie w/w zasady, pomimo, że w niniejszej sprawie nie ma żadnych dowodów na okoliczność, że oskarżony w dniu 13 grudnia 2011 roku, będąc w stanie nietrzeźwości kierował pojazdem marki R. (...)

2. art. 438 pkt 3 k.p.k. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia który miał wpływ na treść orzeczenia, poprzez niezgodne ze stanem faktycznym sprawy ustalenie, iż oskarżony znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził w dniu 13 grudnia 2011 roku pojazd marki R. (...).

W konkluzji obrońca oskarżonego wniósł o :

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości, poprzez uznanie, że oskarżony nie popełnił czynu zabronionego z art. 178 a § 1 k.k. i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie w przypadku uznania przez Sąd, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Przasnyszu do ponownego rozpoznania

2.  zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego i I instancji w tym kosztów zastępstwa prawnego na rzecz oskarżonego według norm przypisanych

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego była o tyle zasadna, że skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Trafnie apelujący zarzucił Sądowi Rejonowemu, że dopuścił się on obrazy art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. Zwrócić należy uwagę, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego - przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeśli jest to poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego i jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Kolejnym warunkiem, od którego spełnienia uzależnia się przyjęcie, że zaprezentowana ocena dowodów pozostaje w granicach art. 7 k.p.k., jest to, aby była ona wyczerpująco i logicznie uargumentowana w uzasadnieniu wyroku. Tym samym uzasadnienie musi spełniać wymogi stawiane mu w art. 424 k.p.k.

Sąd Rejonowy w bardzo lakonicznym uzasadnieniu wskazał , iż wbrew twierdzeniu obrony w sprawie istniały bezpośrednie dowody wskazujące na sprawstwo oskarżonego. Jako przykład takiego dowodu bezpośredniego Sąd wskazuje zeznania świadka E. G. złożone w toku postępowania przygotowawczego, zeznania policjantów , którzy słyszeli, że oskarżony przyznał się do winy. Dowody jednak wskazywane przez Sąd jako bezpośrednie dowody winy, dowodami bezpośrednimi nie są.

Świadek E. G. nie jechał samochodem z oskarżonym i jego bratem, nie wiedział kto nim kierował, nie widział kierującego. Świadek o zdarzeniu dowiedział się na drugi dzień, nie jest wiec bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Faktycznie świadek ten na etapie postępowania przygotowawczego podał, że na drugi dzień rano od żony oskarżonego dowiedział się, że S. wziął samochód M. i rozbił go gdzieś pod C..

Żona oskarżonego odmówiła składania zeznań, jednakże z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż nie była razem z mężem gdy doszło do zdarzenia. Jak wynika z akt sprawy oskarżony był zatrzymany, wynika to z protokołu zatrzymania i do domu zwolniony na drugi dzień od wyjazdu z domu tj. 14 grudnia o godzinie 14.45. Żona skazanego więc informację jaką miała przekazać E. G. odnośnie okoliczności zdarzenia nie mogła słyszeć od oskarżonego, mogła za to słyszeć od jego brata, który był rano na posesji, a wynika to również z zeznań E. G..

Dowód ten więc nie może potwierdzać sprawstwa oskarżonego.

Odnośnie przywoływanych przez Sąd zeznań policjantów podnieść należy, iż Sąd Okręgowy już przy pierwszym rozpoznaniu sprawy wskazał, iż zeznań policjantów nie potwierdziły zeznania ratowników medycznych, którzy byli na miejscu zdarzenia jako pierwsi. Ratownicy medyczni twierdzili, iż oskarżony mówił o innej osobie kierującej pojazdem, ratownicy nie widzieli oskarżonego za kierownicą pojazdu. Na te sprzeczności Sad Okręgowy zwracał uwagę i pomimo tego nie zostały te zeznania ocenione w sposób należyty przez Sad Rejonowy pod kątem sprawstwa oskarżonego i wątpliwości związanych z tym faktem wynikających z tych zeznań, przy braku innych dowodów winy.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy po raz pierwszy rozpoznający sprawę dał konkretne wytyczne, a mianowicie ustalenie obrażeń ciała oskarżonego i uszkodzeń powstałych w samochodzie R. (...).

Nie można nazwać tego co zrobił Sąd Rejonowy wypełnieniem wytycznych Sądu Okręgowego.

Sąd Rejonowy bowiem na podstawie zeznań oskarżonego ustalił, że nie była zbita szyba, jak Sąd stwierdził nie było powodu żeby mu nie wierzyć ponieważ oskarżony jako brat właściciela pojazdu ma największą wiedzę w tym zakresie, pozostali zaś uszkodzeń nie pamiętali.

Stwierdzenie Sądu jest kuriozalne w kontekście notatki urzędowej na karcie 1 akt sprawy sporządzonej przez funkcjonariusza policji , gdzie są opisane uszkodzenia pojazdu, w tym uszkodzenie szyby. Oczywiście, że policjant zeznający w sprawie po prawie dwóch latach od zdarzenia mógł tych okoliczności nie pamiętać , policjant jednak stwierdził, że jeżeli on pisał tę notatkę to ją potwierdza.

Powoływanie się przez Sąd na to że oskarżony jest bratem właściciela pojazdu i najlepiej wie o uszkodzeniach jest sprzeczne z materiałem dowodowym. Z tych samych wyjaśnień bowiem oskarżonego wynika, że po tamtym zdarzeniu brat wyjechał i po tym zdarzeniu już oskarżony z bratem nie rozmawiał.

Jedynym sposobem na ustalenie prawdy materialnej i prawdziwego opartego na dowodach stanu faktycznego było przeprowadzenie w sposób rzetelny postępowania dowodowego i prawidłowe wykonanie wytycznych Sądu Okręgowego.

Mając na uwadze wyżej wskazane uchybienia, Sąd Okręgowy uznał, że wypowiadanie się w zakresie zarzutów związanych z błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd Rejonowy za podstawę orzeczenia czy też istnienia wątpliwości co do okoliczności zdarzenia na obecnym etapie postępowania za przedwczesne bowiem sprawa nie jest gotowa do merytorycznego rozstrzygnięcia.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien dokładnie przeprowadzić postępowanie dowodowe, ustalić uszkodzenia pojazdu. Z notatki urzędowej wskazanej wyżej wynika w jakim Towarzystwie (...) był ubezpieczony samochód, należy zwrócić się tam czy była likwidowana szkoda, czy jest sporządzona dokumentacja i takowej zażądać, zwrócić się o historię choroby oskarżonego i ustalić jakich obrażeń doznał.

Po ustaleniu powyższego Sąd powinien ustalić czy uszkodzenie szyby mogło być spowodowane przez oskarżonego porównując odniesione przez niego obrażenia z uszkodzeniem pojazdu, jeżeli zajdzie taka potrzeba dopuścić dowód z opinii biegłego w tym zakresie.

Dopiero tak zebrany w sprawie materiał dowodowy winien być poddany wszechstronnej ocenie zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k., co pozwoli na zajęcie właściwego merytorycznie stanowiska. Ponadto jeśli zajdzie taka potrzeba, Sąd sporządzi uzasadnienie, które będzie spełniało wymogi wynikające z art. 424 k.p.k., co sprawi, że będzie możliwe przeprowadzenie kontroli instancyjnej wyroku.

Z tych względów na mocy art.437§1 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.