Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2018r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Dąbrowska

Protokolant Dorota Dziczek

w obecności Prokuratora Andrzeja Ołdakowskiego

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2018r.

sprawy przeciwko W. B.

oskarżonej o przestępstwo z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi

z powodu apelacji oskarżonej W. B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 17 lipca 2018r. w sprawie IIK 21/18

orzeka:

I.  uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. umarza postępowanie wobec znikomej społecznej szkodliwości czynu;

II.  koszty postępowania w sprawie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa;

Sygn. akt II Ka 327/18

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Ostrołęce oskarżyła W. B. o to, że:

w dniu 14 października 2017 roku w miejscowości B. gm. R. będąc właścicielem sklepu (...), którego działalność zawiesiła w dniu 1 października 2017 roku, dokonała sprzedaży trzech sztuk piwa marki (...) oraz wódki marki (...) nie posiadając wymaganego zezwolenia na sprzedaż alkoholu, które wygasło w dniu 1 października 2017 roku,

tj. o przestępstwo określone w art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 17 lipca 2018 roku w sprawie II K 21/18:

I.  oskarżoną W. B. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U.2016.487) skazał ją na karę grzywny w liczbie 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

II.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe w postaci 2 (dwóch) banknotów o nominale 50 (pięćdziesiąt) złotych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych k. 22 pozycja 1 i 2 uznał za zbędne i zwrócił oskarżonej W. B.

III.  zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 270 złotych w tym kwotę 200 złotych tytułem opłaty;

Apelację od powyższego wyroku złożyła oskarżona W. B.. W. B. zaskarżyła wyrok zarzucając:

1.  obrazę przepisów postępowania art. 7 k.p.k. , art. 410 k.p.k. która miała wpływ na treść wyroku poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań świadka A. Ł. dając im wiarę w całości z pominięciem okoliczności, iż całe zdarzenie zostało starannie przygotowane przez świadka w celu skierowania przeciwko niej postępowania karnego, jako odwet za zamierzchłe nieporozumienia, jak również z pominięciem okoliczności towarzyszących sprawie;

2.  obrazę przepisów art. 374 § 1 k.p.k. w zw. z art. 117 § 2 k.k. przez prowadzenie rozprawy i wydanie wyroku pod nieobecność oskarżonej, gdy złożyła pismo do Sądu z usprawiedliwieniem nieobecności co pozbawiło ją możliwości złożenia wyjaśnień przed Sądem i przedstawienia wszystkich okoliczności sprawy, a tym samym prawa do należytej obrony;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, poprzez ustalenie znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu, podczas gdy właściwa analiza materiału dowodowego pozwala ustalić społeczną szkodliwość czynu w stopniu znikomym;

4.  zarzut wymierzenia kary rażąco niewspółmiernie surowej w wymiarze 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 20 złotych co w obliczu trudnej sytuacji materialnej oskarżonej, stanowi istotną dolegliwość, niewspółmierną do stopnia winy oraz okoliczności sprawy, motywacji sprawcy.

W konkluzji wniosła o:

a.  zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie niniejszego postępowania

b.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ewentualnie o:

c.  zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie kary w łagodniejszym wymiarze;

Prokurator w toku postępowania odwoławczego przyłączył się do apelacji oskarżonej w zakresie rażącej niewspółmierności kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez oskarżoną była zasadna i skutkowała umorzeniem postępowania w zakresie czynu zarzucanego oskarżonej wobec znikomej społecznej szkodliwości.

Odnosząc się do zarzutów apelacji Sąd Okręgowy uznał za niezasadne zarzuty dotyczące obrazy przepisów postępowania art. 7 i art. 410 k.p.k. a także art. 374 § 1 k.p.k. w zw. z art. 117 § 2 k.p.k.

Nieobecność oskarżonej W. B. nie wstrzymywała biegu postępowania przed Sądem. Oskarżona była zawiadomiona o terminie, ponieważ Sąd uznał jej obecność za nieobowiązkową. Zawiadomienie o terminie rozprawy zostało doręczone oskarżonej osobiście.

Oskarżona poinformowała Sąd, iż w związku z tym, że pracuje w W. nie zgłosi się na termin rozprawy. Oskarżona nie wnosiła o odroczenie rozprawy, a informacja wskazana przez oskarżoną takiej podstawy do odroczenia nie dawała. Nie było to bowiem prawidłowe usprawiedliwienie nieobecności skutkujące odroczeniem rozprawy.

Sąd Okręgowy doszedł również do przekonania, że Sąd Rejonowy orzekając w przedmiotowej sprawie dokonał oceny dowodów w sposób swobodny, a nie dowolny. Ocenił wszystkie dowody zgromadzone w sprawie przeanalizował je i ustalił stan faktyczny w sprawie, który w oparciu o te dowody jest jednoznaczny. Zeznania świadka A. Ł. są wiarygodne, korespondują z zeznaniami H. P.. Świadek nie ukrywała, że całą sytuację zaaranżowała, a następnie powiadomiła organa ścigania.

Faktem jest, że cała sytuacja miała miejsce w związku z tym, iż świadek A. Ł. nakłoniła do zakupu alkoholu od oskarżonej H. P., który nic nie wiedział o późniejszych planach świadka A. Ł.. Okoliczność ta może być jednak brana pod uwagę w części dotyczącej wymiaru kary bądź oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, czego już Sąd Rejonowy nie uczynił.

W związku z powyższym zasadnym jest zarzut wyrażony w treści apelacji dotyczący rażącej niewspółmierności kary, co dostrzegł również oskarżyciel przychylając się do apelacji oskarżonej w tym zakresie.

Kontrola instancyjna pozwoliła Sądowi Odwoławczemu uznać, iż chociaż postępowanie oskarżonej W. B. formalnie wyczerpuje znamiona czynu jej zarzucanego, to jednak nie stanowi przestępstwa z uwagi na znikomy stopień szkodliwości społecznej.

Decydując o wadze popełnionego czynu należy określić jego przedmiotowe i podmiotowe elementy. Przy takiej ocenie niezbędne jest dokonanie kompleksowej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, i konieczności uwzględnienia wszystkich jej elementów wskazanych w art. 115 § 2 k.k. oraz ustalenia ich poziomu. W orzecznictwie zasadnie podkreśla się, iż ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej "ujemności" tkwiącej w poszczególnych okolicznościach i dlatego też, jeżeli w art. 1 § 2 k.k. mówi się o znikomej społecznej szkodliwości czynu, to wymóg znikomości dotyczy społecznej szkodliwości ocenianej kompleksowo, nie zaś jej poszczególnych faktorów ( vide, wyrok SN z dnia 10 lutego 2009 r., WA 1/09). Okoliczności przedmiotowej sprawy pozwalają stwierdzić, że czyn jakiego dopuściła się W. B. charakteryzuje się znikomą społeczną szkodliwością. Oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona art. 43 ust. 1 ustawi z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Sprzedała znajomemu trzy piwa marki Ż. za 7, 50 złotych i wódkę Ż. za 23 złote. Alkohol pochodził ze sklepu, którego działalność była zawieszona.

Zważyć jednak należy okoliczności zdarzenia. Oskarżona była sprowokowana do takiego działania zachowaniem świadka A. Ł. będącej z nią w konflikcie. Świadek H. P. zna oskarżoną do wielu lat. H. P. od początku twierdził, że oskarżona nie chciała mu sprzedać alkoholu mówiła, że już nie handluje. Z racji tego, że się dobrze znali uległa namowom i alkohol sprzedała. Swoim działaniem oskarżona nie spowodowała szkody. Oskarżona co więcej sprzedała alkohol w cenie takiej jak w sklepie nie próbowała nawet na tym dodatkowo zarobić, ponieważ zwrócił się do niej znajomy chciała mu pomóc. Co więcej oskarżona nigdy nie była karana, prowadzi ustabilizowany tryb życia. Wszystkie te okoliczności brane pod uwagę łącznie dają podstawę do ustalenia, że społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonej jest znikoma. Z postawy oskarżonej wynika jasno, że zrozumiała, że tak nie wolno postępować, trwające postępowanie z całą pewnością jest nauczką dla niej na przyszłość.

Z powyższych względów na zasadzie art. 437 § 2 k.p.k. orzeczono jak w sentencji.