Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Łaszczych

Sędziowie: SSO Artur Bobiński

SSO Michał Pieńkowski (spr.)

Protokolant: Luiza Ustaszewska-Sęk

przy udziale E. B. Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Ostrołęce

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2014 r.

sprawy:

P. W. oskarżonego o czyny z art. 279 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wyszkowie VI Zamiejscowego Wydziału Karnego w P. z dnia 14 sierpnia 2014 roku

sygn. VI K 1.342/13

orzeka:

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. H. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) w tym 23 % podatku VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

P. W. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 26 maja 2013 r. w miejscowości D. gm. Winnica po uprzednim wypchnięciu drzwi z płyty laminowanej zabezpieczonych dwoma blachowkrętami pomieszczenia garażowo – gospodarczego znajdującego się na parterze budynku mieszkalnego, dostał się do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia szlifierkę kątową marki (...), wał odbioru mocy od maszyny rolniczej oraz prostownik elektryczny z rozruchem, wszystko o łącznej wartości 2.200 zł na szkodę Z. C., tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.,

2.  w dniu 26 maja 2013 r. w miejscowości D., gm. Winnica z niezabezpieczonego pomieszczenia gospodarczego znajdującego się na parterze budynku mieszkalnego zabrał w celu przywłaszczenia przewód siłowy o długości 200 metrów o wartości 3000 zł na szkodę Z. C., tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt VI K 1342/13 Sąd Rejonowy w Wyszkowie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P. uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów. Za czyn z punktu 1 na podstawie art. 279 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz orzekł na mocy art. 46 § 1 k.k. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 800 zł. Za czyn z punktu 2 Sąd skazał oskarżonego na podstawie art. 278 § 1 k.k. i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 300 zł. Na podstawie art. 85 k.k. Sąd wymierzył P. W. karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz zaliczył na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 1 czerwca 2013 r. Orzekając o kosztach Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu kwotę 723,24 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu w toku postępowania. Sąd koszty procesu przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku w całości na korzyść oskarżonego wnieśli P. W. oraz jego obrońca. Obrońca oskarżonego orzeczeniu temu zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść polegający na niezasadnym przyjęciu, że P. W. w dniu 26 maja 2013 r. w miejscowości D. dopuścił się popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę Z. C., podczas gdy oskarżony od początku postępowania w sprawie twierdził, że zabrał skradzione przedmioty z niezabezpieczonego schowka pod schodami, a w związku z tym winien on odpowiadać tylko za popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.,

2.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu za popełnione przestępstwo, bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, podczas gdy już na etapie wnoszenia do Sądu aktu oskarżenia w tej sprawie został złożony przez Prokuratora Rejonowego w Pułtusku wniosek z art. 335 § 1 k.p.k. o wymierzenie P. W. uzgodnionej z nim kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 4 lat próby, a po przeprowadzeniu rozprawy Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu z art. 278 § 1 k.k. oraz zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej na okres próby wyznaczony przez Sąd.

W apelacji wniesionej osobiście przez oskarżonego, P. W. nie zgodził się z wyrokiem Sądu I instancji. W nieprecyzyjnie sformułowanych zarzutach wskazał, iż ma na utrzymaniu rodzinę i w toku postępowania karnego w niniejszej sprawie, w pełni współpracował z organami ścigania, złożył obszerne wyjaśnienia, a także pojednał się z pokrzywdzonym. W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zastosowanie względem niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje wniesione przez oskarżonego i jego obrońcę były bezpodstawne i to wręcz w stopniu oczywistym.

W pierwszym rzędzie stwierdzić trzeba, że zawarte w nich zarzuty są w zasadzie tożsame, toteż w niniejszych rozważaniach zostaną one omówione łącznie.

W obu apelacjach na pierwszy plan wysuwa się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na niezasadnym przyjęciu popełnienia przez oskarżonego czynu z art. 279 § 1 k.k., podczas gdy jego zachowanie wyczerpało znamiona art. 278 § 1 k.k. Osnowa tego zarzutu wskazuje jednak, że skarżącemu chodzi o naruszenie zasadny swobodnej oceny dowodów, która doprowadziła Sąd orzekający do przekonania o sprawstwie oskarżonego w zakresie kradzieży z włamaniem, a nie zaboru mienia w typie podstawowym.

Lektura pisemnych motywów skarżonego wyroku nie wskazuje, aby Sąd I instancji naruszył art. 7 k.p.k. Sąd ten nie tylko obszernie, ale przede wszystkim wyczerpująco przedstawił tok rozumowania towarzyszący analizie oraz ocenie poszczególnych dowodów. Z tego względu nie sposób przyjąć, że oskarżony P. W. dopuścił się przestępstwa z art. 278 § 1 k.k., tak jak tego domagają się apelujący.

Ocena każdego z pozyskanych dowodów dokonana została zgodnie ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz z poszanowaniem zasad prawidłowego rozumowania. Żadną miarą nie jest ona dowolna, mieści się w granicach swobody prawem przyznanej, stąd też ocena ta podlega ochronie przepisu art. 7 k.p.k. Podlega ona tym samym także aprobacie Sądu Odwoławczego.

Żadną miarą nie można podzielić stanowiska skarżących o wiarygodności wyjaśnień złożonych przez P. W.. Sąd I instancji dobitnie wykazał, że zasługują one na taki przymiot, lecz tylko w niewielkim zakresie. Oskarżony przyznał się do kradzieży przewodu siłowego, prostownika elektrycznego i przekaźnika mocy, a także sprzedaży 30 m przewodu siłowego i przekaźnika do maszyny rolniczej B. K.. W pozostałej części jego wyjaśnienia zmierzały do minimalizacji odpowiedzialności karnej za dokonane przestępstwo i nie znajdowały potwierdzenia w żadnym innym dowodzie zgromadzonym w sprawie. Wbrew twierdzeniom skarżących Sąd I instancji nie miał podstaw, aby zakwestionować wiarygodność pokrzywdzonego Z. C., który starał się przedstawić oskarżonego w korzystnym świetle jako dobrego i pomocnego sąsiada. Zeznania tego świadka wskazujące na dokonanie przez P. W. kradzieży z włamaniem oraz zaboru wszystkich przedmiotów wskazanych w kacie oskarżenia zostały przez Sąd meriti wszechstronnie rozważone. Na kartach uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd skonfrontował je zarówno z zeznaniami innych świadków, dowodami nieosobowymi, jak również zasadami doświadczenia życiowego. W każdym z tych przypadków wynik analizy był pozytywny – przeprowadzone dowody potwierdziły wiarygodność zeznań pokrzywdzonego. Bezprzedmiotowe jest w tym miejscu relacjonowanie po raz kolejny przebiegu postępowania dowodowego, które zostało w sposób zgodny z art. 424 § 1 k.p.k. opisane w pisemnych motywach badanego wyroku. Sąd Odwoławczy w pełnie podziela wyrażone tam zapatrywania faktyczne i prawne.

Ponadto w rzeczonej sprawie apelujący zarzucili Sądowi Rejonowemu wymierzenie kary niewspółmiernie wysokiej do stwierdzonych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych występujących po stronie oskarżonego. Obydwaj apelujący akcentowali, iż P. W. znajduje się w trudnej sytuacji życiowej i rodzinnej, w opinii sąsiadów (w tym pokrzywdzonego) uchodzi za grzecznego i uczynnego człowieka. Skarżący obrońca dodał, że oskarżony przyznał się do winy i w toku postępowania wyraził skruchę.

Z powyższą oceną zachowania P. W., uzasadniającą w przekonaniu apelujących warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, nie sposób się zgodzić. Sąd orzekający w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku drobiazgowo rozważył dyrektywy sądowego wymiaru kary wyrażone w art. 53 k.k. i co więcej, odniósł się do powodów przyjęcia wobec oskarżonego negatywnej prognozy kryminologicznej, będącej podstawą do orzeczenia środka probacyjnego wymienionego w art. 69 k.k. Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje powyższe stanowisko. P. W. był dotychczas wielokrotnie karany, w tym również za przestępstwa przeciwko mieniu. Jak wynika ze znajdującej się w aktach sprawy karty karnej (k. 78), stosowane względem niego środki probacyjne zawiodły. Dopuścił się on w sposób szczególnie zuchwały przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę sąsiada, z pomocy, którego wielokrotnie korzystał i który miał o nim pozytywną opinię.

Dodać trzeba, że na obecnym etapie postępowania bezcelowym było odwoływanie się w apelacji obrońcy do stanowiska Prokuratora Rejonowego w Pułtusku wyrażonego we wniosku z art. 335 § 1 k.p.k. o wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby. Postanowieniem z dnia 25 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Wyszkowie Wydział Zamiejscowy w P. na podstawie art. 343 § 7 k.p.k. zdecydował o rozpoznaniu sprawy na zasadach ogólnych i nie uwzględnił wniosku Prokuratora. Od tej chwili stanowisko Prokuratora straciło jakiekolwiek znacznie prawne w realiach przedmiotowej prawy i jego przytaczanie w apelacji nie może doprowadzić do zamierzonego skutku. Sąd merytoryczny kształtuje swe przekonanie swobodnie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego, prawidłowego rozumowani oraz wskazań wiedzy. Już tylko na marginesie należy zauważyć, iż we wnioskach końcowych oskarżyciel publiczny wniósł o wymierzenie P. W. surowej bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Nie podzielając zatem zarzutów zawartych w apelacjach, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Zasadnym było jednocześnie zwolnienie oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze (art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 k.p.k. w zw. z art. 624 k.p.k.).

Orzeczenie o zasądzeniu kwoty 516,60 zł za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym uzasadnia § 14 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002, Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak na wstępie.