Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO Artur Bobiński (spr.)

Protokolant : Monika Iwańska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2016 r.

w sprawie C. K. obwinionego z art. 92 §2 kw

apelacji obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce

z dnia 18 sierpnia 2016 r. sygn. akt. II W 788/15

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści)

złotych tytułem opłaty i obciąża go wydatkami w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych za postępowanie przed sądem II instancji.

Sygn. akt II Ka 466/16

UZASADNIENIE

C. K. został obwiniony o to, że:

w dniu 18 maja 2015 r. około godz. 00:30 w O. na ul. (...), kierując na drodze publicznej samochodem osobowym marki B. o numerze rejestracyjnym (...) w celu uniknięcia kontroli nie zastosował się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nakazującego zatrzymaniu w pojazdu,

tj. o czyn z art. 92 § 2 k.w.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt II W 788/15 obwinionego C. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 2 k.w. i za czyn ten na podstawie art. 92 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300,00 (trzystu) złotych.

Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30,00 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł ukarany zarzucając mu obrazę art. 4 k.p.k., 7 k.p.k, 410 k.p.k., 424 k.p.k. poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych na skutek niepełnego materiału dowodowego. W konsekwencji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku ewentualnie o jego zmianę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego C. K. nie zasługiwała na uwzględnienie. Podniesione w niej zarzuty naruszenia art. 4, 7 i 410 i 424 kpk okazały się chybione.

Odnotować trzeba, że Sąd I instancji omówił i ustosunkował się do wszystkich dowodów. Ocena ta uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, respektuje jednocześnie dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k., biorąc pod uwagę wskazania wiedzy i reguły logicznego rozumowania i zasady doświadczenia życiowego. Ocena dokonana przez Sąd Rejonowy, której szczegółowy wyraz znalazł odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wykracza poza swobodną ocenę dowodów, o której mowa w art. 7 k.p.k. i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu. Sąd Rejonowy badał i uwzględniał wszystkie okoliczności czynu w tym przemawiające również na korzyść obwinionego. Nie można zatem mówić o naruszeniu art. 4 kpk.

Wbrew stanowisku obwinionego Sąd Rejonowy dokładnie ustalił datę i godzinę zdarzenia tyle, że ustalenie to jest odmienne od oczekiwanego przez obwinionego. Wbrew stanowisku obwinionego dokładne ustalenie daty i godziny zdarzenia w kontekście zmian stanu prawnego mogło mieć znaczenie dla odpowiedzialności za przestępstwo z art. 178a§1 kk. Nie miało zaś żadnego znaczenia dla odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92§2 kk. Stan prawny w zakresie tego czynu nie uległ bowiem zmianie pomiędzy 17 a 18 maja 2015r.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o zeznania świadka Ł. R., który opisał zachowanie obwinionego. Obwiniony, nie reagując na sygnały świetlne odjechał samochodem, przejechał ul. (...), wjechał na parking i nie mogąc dalej uciekać samochodem podjął ucieczkę pieszo. Bez znaczenia jest zatem ustalenie kiedy dyżurny KPP w O. został powiadomiony o wykroczeniu i wysłał patrol policji, skoro obwiniony uciekał na widok radiowozu kierowanego przez sierż. sztab. Ł. R.. Do popełnienia wykroczenia z art. 92§2 kw doszło na oczach tego świadka, gdyż to na jego sygnały do zatrzymania się obwiniony zareagował ucieczką.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 410 kpk podstawą wyroku może być tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. Jak wynika z uzasadnienia wyroku ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy poczynił w oparciu o m.in. o zeznania świadka Ł. R., notatkę urzędową i inne dowody wymienione na k.1 uzasadnienia. Sąd Rejonowy czynił również ustalenia faktyczne w oparciu o wyjaśnienia obwinionego uznając je za wiarygodne jedynie w części. Sąd Rejonowy odniósł się zatem do całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ustaleń faktycznych dokonał w oparciu o całokształt tego materiału, a nie tylko w oparciu o wyjaśnienia obwinionego. Prawidłowo oddalił wnioski dowodowe, albowiem zmierzały do przedłużenia postępowania albo nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sad Rejonowy dysponował bowiem zeznaniami świadka, z których ewidentnie wynikał status ul. (...). Trudno przyjąć, że ul. (...) nie posiada statusu drogi publicznej jak miałoby to wynikać z supozycji skarżącego. W tym kontekście również zarzut naruszenia art. 424 kpk jawi się jako chybiony.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.