Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Grażyna Załęska-Bartkowiak
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Beata Ossowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2015 r. w O.

sprawy z odwołania T. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania T. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 26.11.2014r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przelicza wysokość emerytury T. M. począwszy od dnia 01.11.2014r. poprzez przyjęcie, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wynosi: w 1989r.- 3.496.746 starych zł, w 1990r. - 12.120.946 starych zł, w 1991r. - 27.125.742 starych zł., w 1992r. - 28.207.848 starych zł., w 1993r. - 46.527.260 starych zł, w 1994r. - 67.096.400 starych zł i w 1995r. - 8.091,50 nowych zł;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26.11.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił T. M. przeliczenia wysokości emerytury w oparciu o Rp-7 dotyczącego lat 1989-1995.

T. M. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Wniósł o uwzględnienie przy obliczaniu podstawy wymiaru świadczenia kwot wynikających z Rp-7 z lat 1989-1995 wystawionego przez Klub Sportowy (...) w W..

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania. Podniósł, że nie uwzględnił powołanego powyżej Rp-7 wystawionego przez Klub Sportowy (...) w W., ponieważ zaświadczenie to nie spełnia warunków formalnych tj. brak jest stałych składników wynagrodzenia oraz drugiej imiennej pieczątki i podpisu osoby uprawnionej do wystawiania tego dokumentu. Z tego względu za lata 1989-1995 ZUS przyjął minimalne wynagrodzenie.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

T. M. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w Klubie Sportowym (...) w W. w okresie od dnia 01.01.1989r. do dnia 17.11.1996r. i od dnia 01.07.1997r. do dnia 14.11.1997r. na stanowisku kierowcy autokaru.

Klub Sportowy (...) w W. wystawił T. M. zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1989-1995. Dokument ten został opatrzony pieczęciami pracodawcy, przy czym został podpisany jedynie przez Prezesa W. N.. Ponadto w dokumencie tym nie wyszczególniono, jakie składniki wynagrodzenia składają się na łączne wynagrodzenie.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce w sprawie sygn.akt IIIU 376/14 przyznał T. M. prawo do emerytury, począwszy od dnia 23.03.2014r.

W niniejszej sprawie spór sprowadzał się do kwestii, czy zachodzą podstawy do uznania, że kwoty wynikające z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu T. M. dotyczącego okresu 1989-1995 wystawionego przez Klub Sportowy (...) w W., odzwierciedlają rzeczywiste zarobki odwołującego z tego okresu.

W ocenie Sądu opisane Rp-7 zawiera informacje o faktycznych zarobkach odwołującego z lat 1989-1995.

Sąd miał na uwadze, że nie zachowała się żadna dokumentacja ani płacowa ani dokumenty z akt osobowych z tego okresu. W sprawie IIIU 376/14 Sąd podjął próbę odnalezienia tych akt, jednak nie zachowały się one. Wobec powyższego Rp-7, które odwołujący złożył do ZUS, jest jedynym dokumentem świadczącym o wysokości jego wynagrodzenia z tego okresu. Oceniając wiarygodność danych zawartych w tym dokumencie, Sąd miał na uwadze, że zawiera on szczegółowe informacje dotyczące danych odwołującego, okresów zasiłków chorobowych. Nadto wynika z niego, że został on sporządzony w oparciu o listy płac, wskazany jest (...) pracodawcy.

To powoduje, że pomimo braków formalnych tego dokumentu polegających na braku podpisu drugiej uprawnionej osoby – dokument ten może stanowić podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia odwołującego za ten okres.

Odwołujący w wiarygodny sposób przedstawił powód, dla którego pod dokumentem widnieje jedynie podpis Prezesa Klubu. Z jego zeznań wynika bowiem, że w tym czasie księgowa przebywała długotrwale w szpitalu, gdzie ostatecznie zmarła. Zatem w okresie, gdy było wystawione Rp-7, nie było w Klubie drugiej osoby uprawnionej do podpisania takiego dokumentu.

ZUS podniósł także, że w powoływanym Rp-7 nie są wymienione stałe składniki wynagrodzenia. Sąd dokonał analizy tego dokumentu także pod tym kątem.

Z pisma pochodzącego od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Inspektoratu w W. Wydziału Rozliczeń Kont Płatników Składek i Ubezpieczonych z dnia 14.02.2002r. (k.7 akt kap.pocz.) wynika, że w 1995r. podstawa wymiaru składek za T. M. wynosiła łącznie 8.091,50zł. Jest to ta sama kwota, która została wpisana w Rp-7 w1995r. Nie było możliwe przeprowadzenie analogicznego porównania co do innych lat zawartych w Rp-7, albowiem w 1994r. odwołujący nie był zgłoszony w deklaracji za wszystkie miesiące, w we wcześniejszych latach także nie był wskazany w deklaracjach. Jednakże zdaniem Sądu zbieżność kwot w 1995r. w zaświadczeniu ZUS z dnia 14.02.2002r. ze spornym Rp-7 oznacza, że w kolumnie „łączna kwota” wymieniono składniki wynagrodzenia, które stanowią podstawę wymiaru świadczenia.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd doszedł do wniosku, że zaświadczenie to jest dokumentem, w oparciu o który można poczynić ustalenia w kwestii wysokości zarobków uzyskiwanych przez T. M. w latach 1989-1995.

Z tych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję na mocy art.477 ¹⁴§2 kpc i przeliczył emeryturę T. M., przyjmując, że zarabiał on w latach 1989-1995 tyle, ile wynika ze spornego Rp-7.

Sąd przeliczył emeryturę odwołującego począwszy od dnia 01.11.2014r., gdyż odwołujący złożył do ZUS wniosek o przeliczenie wysokości emerytury przy uwzględnieniu Rp-7 za lata 1989-1995 w dniu 06.11.2014r. Tymczasem zgodnie z art.133 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz.1440 ze zm.) – w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do wysokości świadczeń, podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Stosownie do treści art.118 ust.1 a w/w ustawy – Sąd, orzekając o wysokości emerytury, ma obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i przyznanie tego prawa w wysokości określonej w wyroku na etapie postępowania administracyjnego. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie ZUS nie ponosi takiej odpowiedzialności. Ustalenie, w jakiej wysokości odwołujący otrzymywał wynagrodzenie w spornym okresie, wymagało przeprowadzenie szerszego postępowania dowodowego, co możliwe było dopiero przed Sądem.

Wobec powyższego w tym zakresie Sąd orzekł na mocy art.118 ust.1 a w/w ustawy.