Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Grażyna Załęska-Bartkowiak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 grudnia 2021 r. w O.

sprawy z odwołania I. G. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego K. K.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie niepełnosprawności

na skutekapelacji I. G. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego K. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce

z dnia 23 września 2021 r. sygn. akt IV U 249/20

orzeka:

oddala apelację.

Sygn. akt III Ua 21/21

UZASADNIENIE

I. G., reprezentowany przez przedstawicielkę ustawową matkę K. K. zaskarżył orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 11 sierpnia 2020 r. w zakresie punktu 7, wnosząc o ustalenie, iż jest osobą niepełnosprawną, dodatkowo wymagającą konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 23 września 2021 r. odwołanie I. G. oddalił.

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne:

Sąd Rejonowy określił, że spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy schorzenia występujące u małoletniego I. G. na dzień wydania decyzji (...) powodowały niepełnosprawność - jeśli tak to, od kiedy i czy małoletni odwołujący wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (w zakresie zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację, w sposób przewyższający potrzeby jego rówieśników). W celu rozstrzygnięcia tej kwestii dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii.

Biegły z zakresu ortopedii i traumatologii G. K., rozpoznał u odwołującego I. G.: stan po leczeniu operacyjnym stopy końsko-szpotawej prawej. Biegły ocenił, że schorzenie występujące u odwołującego - na dzień wydania decyzji (...) nie powoduje, że wymagał on konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Biegły uzasadniał swą ocenę tym, że I. G. był leczony operacyjnie z powodu wrodzonej stopy końsko-szpotawej prawej. Aktualnie zakładana jest na noc szyna M.- P.. W ciągu dnia szyna winna być zdejmowana, ponieważ stópka musi być rehabilitowana, co oznacza, że współdziałanie innej osoby w procesie leczenia i rehabilitacji jest niezbędne. Nie przesądza to jednak o niezdolności do samodzielnej egzystencji w odniesieniu do 1,5 rocznego dziecka, z uwzględnieniem potrzeb życiowych (za które uważa się przede wszystkim: samoobsługę, poruszanie się i komunikację) i opieki stosownej do wieku dziecka.

Wobec uwzględnienia zastrzeżeń do tej opinii wniesionych przez przedstawicielkę ustawową odwołującego - Sąd Rejonowy dopuścił w niniejszej sprawie dowód z opinii biegłego lekarza sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii M. R. na analogiczne okoliczności. Biegły M. R., rozpoznał u małoletniego odwołującego: stan po leczeniu operacyjnym - tenotomii ścięgna A. prawego w przebiegu wrodzonej stopy końsko-szpotawej prawej. Biegły wskazał, że I. G. jest osobą niepełnosprawną od urodzenia - okresowo do dnia 31 lipca 2022 r., wg symbolu przyczyny niepełnosprawności 05-R. Zdaniem biegłego, dysfunkcja narządu ruchu u małoletniego odwołującego jest istotna. Dziecko przebyło leczenie operacyjne i wymaga nadal systematycznego leczenia - stosowania szyny ortopedycznej oraz szczególnie rehabilitacji. Najprawdopodobniej według niego dziecko porusza się już samodzielnie, a korzysta z szyny M.-P. - jedynie podczas snu. Reasumując biegły stwierdził, że stan czynnościowy narządu ruchu małoletniego odwołującego daje podstawy do zaliczenia go do osób niepełnosprawnych okresowo z powodów ortopedycznych. Jednocześnie, w ocenie biegłego, małoletni odwołujący, ze względu na charakter schorzenia oraz stan czynnościowy kończyn dolnych, nie wymaga pomocy i opieki innej osoby ze względu na ograniczenie możliwości samodzielnej egzystencji, w zakresie zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, z które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację w stopniu przewyższającym potrzeby jego rówieśników.

Wobec zarzutów przedstawicielki ustawowej zgłoszonych do tej opinii - Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii - p. M. R., celem odniesienia się do tych zastrzeżeń. Biegły w opinii uzupełniającej podtrzymał swe stanowisko wyrażone w opinii głównej i ponownie ocenił, że małoletni odwołujący I. G. ze względu na charakter schorzenia oraz stan czynnościowy kończyn dolnych, nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji w sposób przewyższający potrzeby jego rówieśników.

Żadna ze stron niniejszego postępowania nie wniosła uwag i zastrzeżeń do uzupełniającej opinii biegłego sądowego w zakreślonym terminie.

Sąd Rejonowy oparł swe rozstrzygnięcie na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych z zakresu ortopedii i odwołanie oddalił na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożył odwołujący reprezentowany przez przedstawicielkę ustawową, która zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi dokonanie przez Sąd błędnej oceny materiału dowodowego, a tym samym naruszenie art. 6b ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.).

W konkluzji apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uznanie, że I. G. wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

W uzasadnieniu apelacji skarżąca przedstawicielka ustawowa wskazała, że art. 4a ust. 1 ww. ustawy przewiduje, iż osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparciu potrzebne osobie w danym wieku. Natomiast w treści art. 6b ust. 3 pkt 7 ww. ustawy jest mowa jedynie o warunku konieczności stałej lub długotrwałej, a zatem niekoniecznie całkowitej opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, która także nie musi być zupełna, co dostrzegł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 maja 2017 r. (I UK 198/16). Nadmierne restrykcyjne rozumienie konieczności zapewnienia dziecku całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu wszelkich jego potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparciu innemu („porównywalnemu”) dziecku w takim samym wieku nie powinno wykluczać pozytywnego orzekania o niepełnosprawności dzieci do lat 16 dotkniętych istotnymi schorzeniami lub uszkodzeniami organizmu, które nie mogą dyskryminować niepełnosprawnych dzieci do lat 16 w porównaniu do osób niepełnosprawnych powyżej tej granicy wiekowej, których zaliczenie do znacznego stopnia niepełnosprawności nie zależy ani nie wymaga sprawowania całkowitej , ale jedynie stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji (art. 4 ust. 1 ww. ustawy.). Doprecyzowaniem treści art. 4a ust. 2 ww. ustawy jest Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 01.02.2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U. nr 17, poz.160).

Skarżąca podniosła, że I. G. jest dzieckiem niepełnosprawnym, które wymaga stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji, o czym świadczy treść orzeczenia z dnia 23 lipca 2019 r. Zdaniem skarżącej – u odwołującego istnieje również niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb w postaci samoobsługi, samodzielnego poruszania się, komunikowania się z otoczeniem w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w tym samym wieku, a także znaczne zaburzenia funkcjonowania organizmu wymagające systematycznych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem w stopniu wymagającym zapewnienia I. G. stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy (§ 1 pkt 2 i 3 Rozporządzenia).

Skarżąca wskazała, że jej zdaniem stan zdrowia odwołującego nie wskazuje na całkowite zaburzenia funkcjonowania organizmu, lecz sposób jego funkcjonowania w obrębie istotnych ograniczeń, spowodowanych potrzebą zakładania szyny, której poprawne zakładanie jest kluczem do sukcesu w wyleczeniu stopy, jest na tyle odbiegający od zdrowia innych dzieci w jego wieku, że wymaga wszechstronnej pomocy w procesie dalszego leczenia jak i stałej i długotrwałej opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym.

Skarżąca powołała się także na swą wiedzę wynikającą z informacji pozyskanych dzięki portalom społecznościowym, że inne dzieci w Polsce z taką samą wadą jak jej syn, mają w orzeczeniu o niepełnosprawności przyznany pkt 7 i 8.

W odpowiedzi na apelację Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. wniósł o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy, dokonując na jego podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Na pełną akceptację zasługują też wywiedzione przez Sąd Rejonowy wnioski prawne. Sąd Rejonowy zebrał i rozważył wszechstronnie cały materiał dowodowy, niezbędny do wyjaśnienia wszystkich okoliczności spornych. Nadto dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zebranego materiału dowodowego jest zgodna z zasadami doświadczenia i logicznego rozumowania, a ustalenia faktyczne poczynione przez ten Sąd w sprawie są w pełni prawidłowe.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się na przesłankach określonych w art. 6b ust. 3 pkt 7 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 573), a skutkujących możliwością uznania, że odwołujący wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Zarzuty apelacyjne sprowadzały się do konkluzji, że Sąd Rejonowy niewłaściwie ocenił materiał dowodowy i w związku z tym naruszył wskazany powyżej przepis, bezpodstawnie uznając, że odwołujący nie należy do kręgu takich osób.

Wobec powyższego konieczne w niniejszej sprawie jest odkodowanie przesłanek zawartych w art. 6b ust. 3 pkt 7 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ww. ustawy - osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Przy czym w myśl art. 6b ust. 3 pkt 7 ww. wyżej ustawy - poza ustaleniem niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności w orzeczeniu o niepełnosprawności winny być zawarte wskazania o konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Rozróżnienia pojęcia „całkowita opieka” od pojęcia „stała i długotrwała opieka” w stosunku do osoby do szesnastego roku życia dokonał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17.09.2020 r. (II UK 395/18). Sąd Najwyższy wskazał, że zestawienie art. 4a ust. 1 z art. 6b ust. 3 pkt 7 ww. ustawy wydobywa różnice terminologiczne takich pojęć jak: „konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku” i „konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji”. Z tego drugiego brzmienia wynika jedynie warunek konieczności stałej lub długotrwałej, a zatem niekoniecznie całkowitej opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, która także nie musi być zupełna. Tego rodzaju rozróżnienie jest istotne, ważąc fakt, że w danym przypadku chodzi o niepełnosprawność osób do 16 roku życia, a więc dzieci, których samodzielne funkcjonowanie zawsze wymagać będzie wsparcia osób trzecich, a stopnień nasilenia tego wsparcia (całkowity, stały lub długotrwały), powinien być ustalany ad casum, przy uwzględnieniu całego materiału i okoliczności sprawy w sposób wszechstronny, kompleksowy, a jednocześnie zindywidualizowany. Orzeczenie to jest kontynuacją linii orzeczniczej zaprezentowanej w przywołanym w apelacji wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2017 r., (I UK 198/16).

W niniejszej sprawie przedstawicielka ustawowa małoletniego domagała się uznania, że zachodzi wobec niego konieczność zapewnienia mu stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji ze względu na stopę końsko-szpotawą, z którą się urodził. Argumentowała w apelacji, że jedynie ona potrafi w prawidłowy sposób zakładać mu szynę M.-P.. W chwili obecnej zakłada ją na 14 godzin na dobę: w momencie snu, drzemek, spacerów, odpoczynku oraz podczas zabawy, gdy syn siedzi.

W ocenie Sądu Okręgowego argumentacja skarżącej przemawia jedynie za uznaniem (co jest bezsporne w sprawie), że małoletni odwołujący wymaga konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji (art. 6b ust. 3 pkt 8). Tymczasem przesłanki tej nie można w utożsamiać, ani uważać za nierozerwalnie związaną z przesłanką opisaną w art. 6b ust. 3 pkt 7 tj. koniecznością zapewnienia stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Wystąpienie jednej z tych przesłanek nie pozostaje uwarunkowane pojawieniem się drugiej, ani też nie oznacza, że druga z tych przesłanek z pewnością zachodzi. Stwierdzenie potrzeby współudziału w procesie leczenia lub rehabilitacji dziecka nie implikuje zatem w sposób automatyczny tego, że dana osoba ma zniesioną (lub znacznie ograniczoną) możliwość samodzielnej egzystencji. Przesłanki te odnoszą się do osobnych sfer życia i aktywności dziecka. Jedna z nich dotyczy procesu jego leczenia, rehabilitacji oraz edukacji (art. 6b ust. 3 pkt 8 ustawy), gdy następna z nich odnosi się do podstawowych czynności ze sfery jego egzystencji (art. 6b ust. 3 pkt 7 ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 4 ww. ustawy - niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. Pojęcie samodzielnej egzystencji łączy się zatem z podstawowymi potrzebami życiowymi, które ustawodawca przede wszystkim identyfikuje z czynnościami samoobsługowymi (przez które rozumieć trzeba ubieranie się, dbanie o higienę osobistą, samodzielne spożywanie posiłków), z poruszaniem się (tj. z samodzielnym przemieszczaniem się w przestrzeni) oraz komunikacją (tzn. porozumiewaniem się z otoczeniem, innymi osobami, opiekunami). Czynności te składają się przy tym w sposób kumulatywny na sferę samodzielnej egzystencji co oznacza, że wszystkie okoliczności objęte tym spójnikiem muszą wystąpić łącznie. Znaczne ograniczenie możliwości samodzielnej egzystencji tłumaczyć zatem trzeba jako stan, w którym dana osoba nie ma w pełni zniesionej możliwości samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, jednak jej schorzenia wywołują określone dysfunkcje zakłócające w stopniu poważnym, istotnym samodzielne samo obsługiwanie się, poruszanie i komunikację.

W niniejszej sprawie zdolność do samodzielnej egzystencji odwołującego należy oceniać przez pryzmat jego wieku. Urodził się on 13.04.2019 r., zatem w chwili wydania zaskarżonej decyzji miał 1,5 roku. Wobec powyższego oczywistym jest, że co do zasady jest osobą niesamodzielną, która – jeśli nie miałaby nawet jakichkolwiek schorzeń - wymaga wsparcia właściwego ze względu na stopień samodzielności, możliwość pojmowania pewnych zjawisk lub reagowania na określone sytuacje. Dlatego w przypadku osób małoletnich konieczność zapewnienia opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji trzeba ograniczać jedynie do przypadków, w których ta niesamodzielność dotyczy w sposób oczywisty podstawowej sfery egzystencji tych osób, a więc czynności samoobsługowych, przemieszczania się lub komunikowania się z otoczeniem, tj. tych czynności, które dla osób zdrowych w tym wieku nie powinny nastręczać trudności, wymagających udzielenia im wsparcia ze strony innej osoby.

Niewątpliwie małoletni I. G. jest osobą niepełnosprawną. Natomiast jego zdolność do samodzielnej egzystencji, rozumiana we wskazany powyżej sposób, oceniana musi być w porównaniu do jego rówieśników. Przedstawicielka ustawowa wskazała w apelacji, że zakłada szynę w momencie snu, drzemek, spacerów, odpoczynku oraz podczas zabawy, gdy syn siedzi. Także obaj biegli sądowi wskazali, że aktualnie szyna zapewne zakładana jest jedynie na noc. Tym samym należy stwierdzić, że założenie szyny nie ma wpływu na zdolność do samodzielnej egzystencji odwołującego, albowiem w tym czasie albo śpi, albo nie wykonuje żadnych czynności związanych z przemieszczaniem się przy użyciu nóg (siedzi, jedzie wózkiem). Stąd uprawniony jest wniosek, poparty w niniejszej sprawie opiniami sporządzonymi przez dwóch biegłych ortopedów, że odwołujący nie wymaga konieczności zapewnienia stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w przytoczonym, powyżej wyroku z dnia 17 września 2020 r. (II UK 395/18) - stopnień nasilenia wsparcia innej osoby (całkowity, stały lub długotrwały), powinien być ustalany ad casum, przy uwzględnieniu całego materiału i okoliczności sprawy w sposób wszechstronny, kompleksowy, a jednocześnie zindywidualizowany. W niniejszej sprawie tak dokonana ocena skutkuje wnioskiem, że I. G. nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Natomiast opieka jego matki wyczerpuje jedynie znamiona opisane w art. 6b ust. 3 pkt 8 tj. konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia i rehabilitacji.

W tym miejscu podkreślić należy, że w postępowaniu sądowym weryfikacja orzeczeń organów orzeczniczych wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Podstawowym więc dowodem w sprawach o ustalenie stopnia niepełnosprawności jest dowód z opinii biegłego. W takim wypadku Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1974 r., II CR 748/74, z dnia 18 września 2014 r., I UK 22/14 i z dnia 24 czerwca 2015 r., I UK 345/14, z dnia 17 września 2020 r. , II UK 395/18).

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy zasięgnął opinii dwóch niezależnych biegłych sądowych ortopedów, którzy wzięli pod rozwagę wszelkie okoliczności związane ze stanem zdrowia odwołującego. Sąd dopuścił także dowód opinii uzupełniającej, by wszechstronnie wyjaśnić wszystkie sporne okoliczności. Żadna ze stron postepowania nie złożyła wniosku o dopuszczenie kolejnych dowodów z opinii, a Sąd I instancji prawidłowo uznał, że sporządzone opinie mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Należy podkreślić, że ocena wartości opinii biegłych powołanych w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji nie nasuwa wątpliwości, co do prawidłowości ich wniosków. Opinie te zostały wydane przez specjalistów, po uprzednim zapoznaniu się z dokumentacją medyczną odwołującego. Wnioski biegłych są jasne, logiczne i należycie umotywowane. Tok rozumowania biegłych został klarownie przedstawiony, z powołaniem na konkretne okoliczności sprawy, a ocena stanu zdrowia dokonana przez biegłych odnosiła się do czynników określonych w obowiązujących przepisach prawnych.

Podkreślić należy, że opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz co odróżnia ją pod tym względem od innych środków dowodowych, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Zadaniem biegłego jest udzielenie Sądowi, na podstawie posiadanych wiadomości fachowych i doświadczenia zawodowego, informacji i wiadomości niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy. Jakkolwiek opinia biegłego jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie Sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał, a zatem, na tle tego materiału, koniecznym jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów, mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale, w sposób logiczny i jasny przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków (por. wyrok SN z 24.05.2005 r., VCK 659/04, LEX nr 180821). Sąd drugiej instancji nie znalazł podstaw do podważenia płynących ze sporządzonych opinii wniosków.

Sąd I instancji miał podstawy, aby uznać, że zgromadzony przed nim materiał dowodowy jest wystarczający, aby dokonać oceny stanu zdrowia odwołującego i oprzeć na nim rozstrzygnięcie. Jak wynika z treści apelacji - odwołujący nie zgodził się z wnioskami tych opinii. Jednak podkreślić należy, że samo niezadowolenie strony z opinii, która nie odpowiada jej oczekiwaniom, nie jest podstawą do przeprowadzania kolejnych opinii przez biegłych, potrzeba przeprowadzenia kolejnego dowodu opinii biegłego powinna być uwarunkowana okolicznościami sprawy (nowym materiałem dowodowym lub nowymi okolicznościami co do których biegły miałby się wypowiedzieć), a nie wyłącznie niezadowoleniem strony z treści opinii. Celem opinii biegłych jest wyjaśnienie spornych okoliczności wymagających wiedzy specjalistycznej, a nie wydanie opinii przychylnej dla strony, licząc na jej zadowolenie (por. wyroki SA w Szczecinie 15.01.2013r., III AUa 651/12 oraz SA w R. z 24.01.2013r., III AUa 1046/12).

Końcowo wskazać należy, że Sąd I instancji w końcowej fazie postępowania dostrzegł, iż sprawa nie należy do kategorii spraw, które mogą być rozpoznawane w trybie postępowania uproszczonego i na mocy art. 505 ¹ § 2 i 3 k.p.c., postanowił pominąć w tej sprawie przepisy o postępowaniu uproszczonym (k.58v). Sąd Okręgowy uznał to działanie za prawidłowe. Sprawa nie podlega bowiem rozpoznaniu w trybie postępowania uproszczonego, gdyż nie należy do spraw o świadczenie, o których mowa w art. 505 ¹ § 1 k.p.c. Okoliczność, że uprzednio Sąd I instancji prowadził sprawę w trybie uproszczonym, nie powoduje żadnych wadliwości proceduralnych, które Sąd Okręgowy musiałby wziąć pod rozwagę z urzędu. Sąd I instancji rozpoznał bowiem sprawę we właściwym składzie, nie uchybił żadnym przepisom postępowania, które winny być zastosowane.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.